Οταν συναντώ μουσικές που με ταξιδεύουν μακριά.. . ...

Εξω χιονίζει...

ο δρόμος σου είσαι εσύ...

Καμιά φορά λέω πως είναι καλύτερα να σιωπάς..όχι επειδή αδιαφορείς..ούτε επειδή αρνήσαι να πάρεις θέση σε όσα ακούς, σε όσα βλέπεις ή αισθάνεσαι, αλλά γιατί απλά ο δρόμος γίνεται δύσβατος κ μπερδεμένος κ νιώθεις πως καλύτερα να μένεις θεατής σε όσα συμβαίνουν κ απλά να νιώθεις,να παρατηρείς παρά να μιλάς ή να αναλύεις οτιδήποτε ..
Δρόμοι είναι όλα.. ο καθένας τραβάει τον δικό του..
Η απορία μένει μόνο κ προσέχεις να μην γίνει παράπονο κ σε κυλήσει..
Κατανοείς πως η μοναδικότητα σου είναι η δύναμη σου κ αγαπάς όλα τα πλάσματα γύρω σου για την δική τους μοναδικότητα... δεν οικτιρείς κανέναν ούτε και τον εαυτό σου γιατί είσαι το ίδιο δυνατή με όλους, και δεν έχεις λόγο να το κάνεις..
Δεν εξαρτάσαι από κανέναν γι αυτό ποτέ δεν νιώθεις προδομένη..
Δεν περιμένεις τίποτα γι αυτό ότι παίρνεις είναι πολύτιμο..
Γελάς κ παίρνεις γέλιο πίσω..
Αγαπάς ελεύθερα κ αγαπιέσαι το ίδιο..
Όλοι είμαστε αυτό που είμαστε..κ κανείς δεν χρωστάει σε κανέναν..η Αγάπη είναι εδώ..ανιδιοτελής προσφορά ψυχής που προσφέρεται χωρίς διαδικαστικούς όρους αποδοχής..

Δεν είμαστε τίποτε άλλο,παρά απλά,μικρά,ασήμαντα,Σημαντικά κομμάτια του 'Ολου...
Ο δρόμος σου είσαι εσύ..

"Φεύγεις ..που πας κ που πιστεύεις,.τι κυνηγάς..ποια γη σε θέλει..ποιον εαυτό γυρεύεις.... όλα είναι εδώ..κι όλα για πάντα..κάθε ταξίδι είναι γυρισμός..
Φεύγεις και πας....που επιστρέφεις..σε ποια ξενιτιά η στεριά σου είναι ότι έχεις.. κι όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ...
Εσύ γεννάς την θάλασσα κ χτίζεις το καράβι, είσαι το εδώ και το αλλού,είσαι η γιορτή του γυρισμού,το δάκρυ του αποχωρισμού και το ταξίδι σου είσαι εσύ.."

&^%

Μα δεν θέλω να φιμώσω την σκέψη μου..όχι τώρα..όχι εδώ..
Δεν έχει σημασία αν θα γυρίσει ο άνεμος διαβάζοντας αυτές τις φτωχές γραμμές..έχει σημασία μόνο το βλέμμα που θα πέσει πάνω στην ψυχή που ξεχύθηκε...πως να στο πω... έμαθα να στρέφομαι στην Αγάπη και στην Διαφορετικότητα.. μα η Αγάπη είναι ωκεανός μεταμφιεσμένος σε δροσοσταλίδα κολλημένη στα αριστερό φτερό μιας ασημένιας πεταλούδας που κρύβεται στην σκιά ενός πετάλου..
Αυτήν δεν κομπάζει..ούτε κ πετάει πολύ..δεν της αρέσει να την βλέπουν μάτια ,ούτε οι φανφάρες της αρέσουν.. κάθεται σιωπηλή , σεμνή ,αθώα κι όμορφη μέσα στην μεγαλειότητα της, έχοντας πλήρη επίγνωση της βαριάς ευθύνης που κουβαλάει πάνω στο διάφανο φτερό της ..
Και η Διαφορετικότητα... η Διαφορετικότητα είναι μια λέξη που πολλοί νομίζουν πως έχουν κατακτήσει.. μα από όσους ξέρω, μόνο εσύ την έχεις κάνει δικαιωματικά κτήμα σου, γιατί αυτή υπογράφει μεγαλειωδώς και το πιο απλό σου "γεια"..αυτή ουρλιάζει σε κάθε οδυνηρή σου "καληνύχτα" την ώρα που την στέλνουν τ ακροδάχτυλα σου στην οθόνη μου, για να με διαλύσει κατάβαθα για ένα σύντομο δευτερόλεπτο ..τόσο σύντομο και τόσο αδιόρατα μικρό, που μόνο τα πιο βαθιά κι αληθινά μου κύτταρα το αντιλαμβάνονται κάθε βράδυ λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου για να κοιμηθώ..

Πως να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα της ψυχής μου που μέσα μου οι σκέψεις ανακατεύονται κ τρέχουν σπρώχνοντας η μια την άλλη βίαια ψάχνοντας κάπου να ξαποστάσουν.. ποια θα προλάβει να κλέψει πρώτη μια δανεική γωνιά ν αποστάξει την ουσία της πάνω σε τυχαίες μοναχικές κραυγές ζητιανιάς..

Μια γέφυρα θα χτίσω μέσα στον χειμώνα..πέτρινη θα είναι..μέσα σε ομίχλη πυκνή..θα ενώνει τον κόσμο μου με τον δικό σου για να μπορώ να έρχομαι ,να με φιλοξενείς παρέα με την μοναξιά μου και να διώχνεις από πάνω μου την σκουριά..
Nα με βάζεις στο κρεβάτι σου, να με σκεπάζεις με τα σκεπάσματα σου για να μην κρυώνω, κι εσύ μετά, ευγενικός πρίγκηπας, να κάθεσαι μπροστά στο χάος των σκοτεινών σου σκέψεων και να παρατηρείς όσα σκιρτούν, την ώρα που θα μπερδεύονται σε αυτό σιωπηλά τα όνειρα μου μαζί με τον ήχο της θάλασσας που θα μπαίνει απαλά σαν νεογέννητο τραγούδι μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο ....
Λήθη γλυκιά..κρυμμένη μέσα στο μικρό,γαλάζιο,ιδιωτικό σου βασίλειο.....


Μ ακούς ?.. το ξέρω πως μ ακούς..
Σε φιλώ...

Radiohead- let down..

Ήρθες λίγο πιο σιωπηλά..κ λίγο πιο διακριτικά..κ έπαιξες για λίγο με τις αποχρώσεις μέσα μου..
Κ μετά μου χάρισες το κομμάτι εκείνο..'Αρχισαν ξαφνικά να με τυλίγουν οι νότες και οι στίχοι του..

Transport, motorways and tramlines
Starting and then stopping
Taking off and landing
The emptiest of feelings
Disappointed people clinging on to bottles
And when it comes it's so so disappointing
Let down and hanging around
Crushed like a bug in the ground
Let down and hanging around
Shell smashed, juices flowing
Wings twitch, legs are going
Don't get sentimental
It always ends up drivel
One day I'm going to grow wings
A chemical reaction
Hysterical and useless
Hysterical and ...
Let down and hanging around
Crushed like a bug in the ground
Let down and hanging around
Let down again
Let down again
Let down again...

Μοιάζεις να έχεις μέσα σου την γνώση του πόνου μου..μόνο που τον δικό μου πόνο εγώ τον έχω τιθασεύσει.. (χρόνια με το μαστίγιο στο χέρι βλέπεις)..τον εκπαίδευσα να μένει σιωπηλός..ο δικός σου ακόμη σαν αγρίμι ουρλιάζει κ σε παιδεύει συνέχεια..

Έτσι όπως περίμενες από πίσω μου στην ουρά της τράπεζας την σειρά σου, ακούμπησες απαλά τον αγκώνα μου κ μετά έσκυψες στ' αυτί μου κ ψιθύρισες..
Είπες " για όλους σαν εμάς"..
Έτσι είπες..
Στην αρχή είπες "για μένα και για σένα"..και μετά είπες "για όλους σαν εμάς.."
Γύρισα κ κοίταξα αυτόν που μου ψυθίριζε μουσικές πατώντας προσεχτικά ένα απο τα πιο ευαίσθητα κουμπάκια μου..
Κρατούσες ένα ποτήρι κρασί εκεί στην μέση της τράπεζας κ έκανες μια πρόποση στην δική μας ιδιωτική γιορτή χωρίς να σε νοιάζουν οι άλλοι που συνέχιζαν να περιμένουν κουρασμένοι την σειρά τους.
Ξέραμε πως δεν μας έβλεπε κανείς τους, έτσι όπως είχαμε κρυφτεί μέσα στο παιδικό πολύχρωμο νεφέλωμα μας.. Δεν μπορούσαν να μας δουν ..όχι χωρίς το μαγικό τους καλειδοσκόπιο, που κανείς δεν σκέφτηκε να πάρει μαζί του..κ ανάθεμα αν θυμόταν κανείς τους που το είχε καταχωνιάσει..
Ακούμπησες το ποτήρι σου στα χείλη μου κ εγώ δοκίμασα λίγο απο το κρασί σου..
Αφέθηκα όταν με κράτησες απο την μέση κ με λίκνισες απαλά, γιατί ένιωθα την καρδιά σου να δονείται μέσα σε γνώριμους στίχους κ οικείες μουσικές.. Ανατρίχιασα από χαρά γιατί βρήκα έναν γνώριμο φίλο μέσα σ έναν κόσμο που δεν αντιλαμβάνονται οι πολλοί..
Έμεινα να κοιτάζω την θολή εικόνα των ματιών σου που δεν μ άφηνε να διαβάσω την αλήθεια που έψαχνα να βρω μέσα τους..καλύτερα..
Με καθησύχασαν πολύ τα μάτια σου αλλά πως να σου το πω αυτό.. δεν σου το είπα..
Μια γυναίκα σαν του λόγου μου, μόνο σε τρελά μάτια της αρέσει να κοιτάζει.. εκεί βρίσκει τα δικά της αναγνωρίσιμα συναισθήματα..
Έκανες να φύγεις.. σου κράτησα για λίγο το χέρι..
"Θα σε περιμένω στις 12,15" μου είπες..
Θα έρθω..
Θα είμαι εκεί να σου δώσω το φιλί που σου χρωστάω..
Σ'ευχαριστώ για το ταξίδι φίλε..
Καληνύχτα..

**

Ποιος χρόνος και ποια πραγματικότητα με κρατάει εγκλωβισμένη στην φυλακή του " τώρα" και του "εδώ"...
Στενά τα όρια του κι εγώ παλεύω να ξεφύγω από αυτά.. προσπαθώντας την ίδια στιγμή να συνεχίσω να πατάω την λεπτή γραμμή ισορροπίας που ξεχωρίζει όσα βλέπουν τα μάτια μου από αυτά που διψάει να δει η ψυχή μου ..
Που ήμουν...που βρέθηκα....
Λεπτές σταγόνες προσμονής τρεμοπαίζουν στα χείλη μου κ εγώ επίτηδες δεν τις σκουπίζω..
Αφήνομαι να παρασυρθώ από το ζεστό κύμα που ταυτόχρονα παρασέρνει τον εγωισμό μου μαζί με όλα όσα νόμιζα πως ήξερα ως τώρα..

Προχωρώ στον σκοτεινό διάδρομο κ σταματάω μπροστά σε κλεισμένες πόρτες.. Όσα αντικρίζω, οικεία χαϊδεύουν τα βλέφαρα μου μα τα χέρια μου με κόπο ακόμα μπορούν να τα αγγίξουν..
Ανάβω κεριά σε κάθε μου βήμα... δώδεκα...δεκατρία... κ ξαφνικά φωτίζονται ψυχές που για καιρό περπατούσαν στα βήματα μου κι εγώ αρνιόμουν να παραδεχτώ πως στ' αλήθεια τις έβλεπα..
Οι φλογίτσες δειλά τρεμοπαίζουν μα η δύναμη τους υπερβαίνει κάθε πιθανότητα εξακολούθησης ψεύδους προς τον εαυτό μου..

Πως τα εύκολα γίνονται δύσκολα ξαφνικά..

Σ'αγαπάω...
καληνύχτα...

_

Αποστασιοποιημένη από την ροή της πραγματικότητας των άλλων, νιώθω να βαδίζω πιο μόνη από ποτέ..
Παραδομένη σαν έρμαιο στην ανάγκη ν αγαπήσω κ να αγαπηθώ, παραπατάω και πέφτω σε χαντάκια..ανακατεύομαι με την λάσπη των ανθρώπων διψασμένη επιμένω να ξεδιαλέγω σταγόνες από καθαρό νερό μπας κ ξεδιψάσω την ψυχή μου. Γυροφέρνω κ σφίγγω την βρώμικη λάσπη τους στην χούφτα μου κ την στραγγίζω με δύναμη..την κάνω μια μπάλα και μένω να την κοιτάζω να γίνεται πηλός.. άμορφος...σκληρός...άψυχος που παγώνει πάνω στο δέρμα μου και σφίγγει σαν τανάλια τα όμορφα δώρα μου.
Είμαι ανάξια να ζήσω το θαύμα λέω..
Ο πόνος του 'μέσα μου εαυτού' μεταφράζεται σε φριχτό πόνο του δοντιού μου..
ίσως κ να μαι τρελή.. κατεβάζω τα παυσίπονα σαν καραμέλες,αλλά ο πόνος εκεί.
Προσπαθώ να ισοπεδώσω το άχρηστο συναίσθημα της αυτολύπησης μα το 'εγώ' μου ανοίγει τα πελώρια σαγόνια του κ κατασπαράζει την δύναμη μου να επιβληθώ στον μικρό εαυτό μου.
"Πως γίνεται να βουτάς μέσα στην θλίψη?"
"Να...παίρνω φόρα από έναν ψηλό βράχο κ χωρίς να κλείσω μάτια κ αυτιά μπλουμ....βουτάω..κ δεν με νοιάζει τι έχει από κάτω.."

Ο θαλασσινός φίλος γύρισε την πλάτη του.. το μυαλό του λογικεύτηκε.. ίσως να βρίσκει την τρέλα μου παιδική πια... ίσως να βρήκε την Αγάπη.. ίσως να γαμάει..ίσως οι σκύλοι κατάφεραν να του αρπάξουν κάνα μπούτι κ τον κάνανε δικό τους.. πάει .. έχει φύγει... πρέπει να βρω το θάρρος να τον αποχαιρετήσω , αν κ η καρδιά μου αρνείται ν' απαρνηθεί την ανάμνηση ή την ανάγκη της γλυκιάς του φιλίας..

Η πίεση που δέχομαι με φρικάρει..
Ο ρομαντικός εαυτός μου όλο ζόρια μου φέρνει..σαν μωρό επιμένει να θέλει να μοιράζεται και να μπαίνει σε σικέ παιχνίδια απατηλών ταξιδιών .. να γεύεται απατηλές αγάπες και μετά σαν δαρμένο σκυλί να κλαίει μονάχος την απατηλή κατάντια του..


Κάθομαι κ αφουγκράζομαι την ησυχία του σπιτιού μου... το τικ τακ του ρολογιού...η ανάσα αυτής που αποκοιμήθηκε στον καναπέ.. κ οι σκέψεις μου.. δυο μάτια κουρασμένα που ακόμη λάμπουν, κοιτάνε πάνω στην οθόνη τον κέρσορα να αναβοσβήνει υπομονετικά στο τελείωμα κάθε λέξης, περιμένοντας να συνεχίσει την αποτύπωση του αδειάσματος των χαζών σκέψεων του νου μου..
Ένα τσιγάρο ακόμη και θα την πέσω..
Βαθιά ρουφηξιά..

Πόσες ψυχές μπόρεσαν ν αγαπηθούν απόψε..
Πόσα κορμιά αποκοιμήθηκαν παραδoμένα στην γλυκιά ευλογία της ολοκλήρωσης ενός απίθανου οργασμού..
Ιδρωμένες παλάμες τρέξανε πάνω σε καυλωμένα κορμιά αγγίζοντας λάβες που ξεχύνονταν αναριγώντας από παντού.. θεϊκό άγγιγμα λύτρωσης.. βλέμμα πάνω σε βλέμμα..ψυχή πάνω σε ψυχή.. κορμί πάνω σε όλα.. δάκρυα χαράς..

καληνύχτα...

//////

Αγαπημένη θλίψη...

Λέξη γλυκιά που γενάτε μέσα από τα σωθικά μου..

Μέσα μου ο αέρας που φυσά δεν λέει να ημερέψει...

Λευκό σκοτάδι....

Το φως μην σβήσεις ..μείνε λίγο κοντά μου ακόμα..

Έχω ερωτήσεις για σένα..

Πες μου...
Γιατί η μαγεία είναι αναλώσιμη?.,.

Γιατί οι άνθρωποι χάνονται μες την βουή αυτού του κόσμου?..

Που είναι η γη με τις αλλιώτικες ψυχές..ξέρεις ?..

Γυρεύω χρώμα να πατήσω πάνω του για να γεμίσω με κόκκινες πατημασιές την καρδιά σου.. πλάκα θα είχε.. μετά θα βουτούσα κ τα χέρια μου κ θα είχες κ όνειρα βαμμένα κόκκινα.., αν είχα κ λίγο πορτοκαλί θα ζωγράφιζα φλόγες εκεί..

Και μετά ένα κρεβάτι με μαλακό στρώμα να ξεκουράσεις την ψυχή σου , κ τότε είναι που θα ερχόμουν εγώ να σου μάθω τα λόγια της Αγάπης....
__________________________________________

#######

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ....
( κ του γκρεμού επίσης..ίσως κ της αβύσσου)-
του αποχαιρετισμού είναι πορφυρό.
Don't offer me roses...or love-songs baby..


Είμαι θυμωμένη απόψε, μ' ένα θυμό δεκαεξάχρονης τσατισμένης έφηβης...
Θυμωμένη με μένα..... όχι με σένα......
Παράπονο είναι για σένα...θυμός για μένα.....
Είμαστε έρμαια των συναισθημάτων κ αισθημάτων μας εμείς οι άνθρωποι...
Κυνηγάμε χίμαιρες και ψάχνουμε ψυχές να κοντοσταθούμε... να τις νιώσουμε για λίγο απατηλά δικές μας, λες κ αν τα καταφέρουμε να τις αγγίξουμε τελικά, θα έχουμε τ αρχίδια να στηρίξουμε δυνατούς έρωτες.... χα
Στα λόγια όλοι ( κ εγώ μαζί) άσσοι είμαστε.. λόγια που είναι καταδικασμένα να ζουν μικρές ανίερες ζωές χωρίς δεύτερη πνοή.. κανείς δεν φταίει..
Σου το πα το βράδυ εκείνο...." Μην παίζεις μ αυτές τις λέξεις".. κ εσύ τις πετούσες σαν βέλη μέσα μου, γιατί νόμιζες πως είμαι σαν κ εσένα..
Δεν είμαι τοξοβόλος εγώ.. δεν το πήρες χαμπάρι, εσύ που λες πως ξέρεις πολλά και αντιλαμβάνεσαι άλλα τόσα?
Δεν είμαι η Άρτεμης ..ούτε η Ζήνα είμαι..
Ένα παιδί είναι η ψυχή μου, στον κόσμο του..ονειροπόλο και λιγάκι χαμένο.. να και κάτι που σου ξέφυγε...
Μια ψυχή που αγαπάει τις ψευδαισθήσεις και αρέσκεται στο να πιστεύει πως αν την βρεις, θα την φυλάξεις στο μυστικό σου μπαούλο, μαζί με όλα ,όσα τρυφερά αγαπάς...και δεν θα την στείλεις πίσω, με το ίδιο εισιτήριο μόνη κ απογυμνωμένη να μου μιξοκλαίει κ να την περιμαζεύω αδέσποτο, δαρμένο σκυλί απ' τους δρόμους.. κατάλαβες τώρα?
Δεν σε μαλώνω που δεν έμεινες...
Σε μαλώνω γιατί πριν φύγεις ,παραλίγο να με ρίξεις τον λάκκο μιας χαζής ψευδαίσθησης που ούτε κ εσύ ήσουν σίγουρος για την πραγματική της υπόσταση.. κ εγώ κόντεψα να γκρεμοτσακιστώ (καλά να πάθω..κ εγώ άθελα μου (?) έχω ρίξει μερικές ψυχές σε λάκκους χαζών ψευδαισθήσεων)..
Όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν έχω χρόνο γαμώτο να τον σπαταλάω σε άδειες επερχόμενες ώρες μάταιης παρατήρησης του ταβανιού,ψάχνοντας να βρω τις απαντήσεις που έτσι κ αλλιώς δεν υπάρχουν..
Η Ζωή τρέχει..δεν θέλω να με προσπεράσει...
Fuck heartbeat... fuck dreaming...fuck desire...fuck fairy-tales...fuck it all..
Πάμε να φύγουμε .... shit..

Βρέχει..

10:22 π.μ- ( η μη ευτυχία του να βρέχει....)

Έξω βρέχει από πολύ πρωί...είναι γαμάτα να βρέχει κ να μην έχει καθόλου ήλιο.. έτσι δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν ότι είσαι τρελά ευτυχισμένη...με τον καιρό πάει κ η βροχερή διάθεση , κανείς δεν σε ρωτάει τι έχεις και κανείς δεν σου ζητάει να βγεις από το σπίτι..
Τέλεια......
Οι άνθρωποι έχουν το κόλλημα να πρέπει να σε βλέπουν χαρούμενη.. τους αρέσει να νιώθουν ήσυχοι.. τακτοποιημένες τσαλακωμένες,προσεχτικά διπλωμένες ζωούλες... είναι μια μόνιμη ιστορία αυτή ξέρεις..
Ζεστός καφές…γεύση από φουντούκι κολλάει στον ουρανίσκο μου ,τσιγάρα στριφτά ακουμπάνε στο τασάκι κ στα χείλη μου , ο ήχος της βροχής στα κεραμίδια χαϊδεύει την ψυχή μου και είμαι ελεύθερη να απολαύσω την μη-ευτυχία μου.. λείπουν όλοι και μ αφήσανε μόνη..........

14:30 μ.μ- ( σκαλίζοντας μέσα μου..)

Ψυχή μου…. γράφεις και τηλεφωνείς....
Ακόμη μ αγαπάς … "τι είναι η αγάπη" θα μου πεις .." αναλώσιμο είδος σε ράφι μπακάλικου?"

έλα ντε...

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος που έχεις να με δεις κι ακόμη ζητάς χωρίς εγωισμό να βρεθείς κοντά μου.
Οι φόβοι μου με κρατάνε ..
Ίσως να μην είναι φόβος.. δεν ξέρω τι είναι..
Φόβος είναι… είμαι δειλή..
Φόβος πως θα θέλω να σε ξαναδώ μετά… κ ξαναρχίσω να κλειδώνω την ζωή σου.
Φτιάχνω τραγούδι με τον ήχο της σιωπής για να ντύσω το παράπονο μου κ μετά το κάνω βαρκούλα κ το αφήνω να ταξιδέψει στο γαλάζιο κάποιας θάλασσας..…
Είναι μοναξιά η σκέψη σου…είναι κάτι σαν τσίμπημα … είναι επιθυμία ,σαν κρυφή τρικυμία, να σε νιώσω πάλι μέσα μου, μέσα στα μάτια ,μέσα στο κορμί μου..
Επιθυμία να ξαπλώσω κοντά σου.. να θυμηθώ την μυρωδιά σου, επιθυμία να σου δώσω όλα όσα σου χρωστάω..
Κάποιες βραδιές έρχεσαι κρυφά κοντά μου χωρίς να μου μιλάς.. αθόρυβα στέκεσαι κοντά στο πρόσωπο μου κ σκαλίζεις μέσα μου..το σκοτεινό βλέμμα σου μου γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο μικρό μου.. σκοτεινό βλέμμα μέσα από καθαρή ματιά..καθαρή καρδιά..
Με κοιτάς χωρίς να μου ζητάς εξηγήσεις… με κοιτάς χωρίς απορία…μόνο αγάπη έχει αυτό το βλέμμα..
Κ αυτό δεν το αντέχω…με κάνει να ντρέπομαι…μην με κοιτάς...είμαι πολύ λίγη..
κανείς δεν μ αγάπησε όπως μ αγαπάς εσύ......

20:45 μ.μ- (το βαθύ πουθενά..)

Πως αλήθεια τα χρώματα κίνησαν γι αλλού...;
το παρόν που ήταν μέλλον είναι πια παρελθόν...
ότι πέρασε πάει στο βαθύ πουθενά..

00:08 π.μ- (μια αμυδρή αναφορά σε κάποιον..)

Ταξιδεύω πάλι...να κάνω δεν μπορώ αλλιώς.....ζωγραφίζω νεκρά κορμιά ανθρώπων σε παλιά χαρτιά, μετά τα κάνω μπαλίτσες κ τα πετάω στο σκυλί μου για να παίξει..βγαίνω στο μπαλκόνι και πιάνω κουβέντα με τον θεό μου.. χτυπάει το τηλέφωνο..κανείς...

Ανάβω τον υπολογιστή κ κάθομαι μπροστά του...Σε βρίσκω .. σου μιλάω...σε θυμώνω..σου γελάω.....

Πες μου κάτι.. κάτι αληθινά μυστικό ή κάτι μυστικά αληθινό..να το ξέρουμε μόνο οι δυο μας..
κάτι που θα μας δέσει βαθιά μέσα στην τρέλα μας.... θέλεις?

χαρίζω σκέψεις σε νεκρές οθόνες που κατοικούνται από παλλόμενες, έρημες ψυχές..

ευτυχώς υπάρχεις κ εσύ μέσα σ αυτές ακριβέ μου Φίλε που σ αγγίζει η θάλασσα....

ευτυχώς...

καληνύχτα..

...

Είναι αυτό που είναι…

Πώς να εξηγήσεις την χαρά ενός μικρού παιδιού με λευκή καρδιά που ανακαλύπτει την χαρά του να σκαρφαλώνει σ’ ένα δέντρο ή του να τρέχει ξυπόλητο σε μια ζεστή αμμουδιά βρέχοντας τα πόδια του στην θάλασσα....

Υπάρχουν λόγια;…πες μου…

Λέω στο μυαλό μου να πάψει το παιχνίδι του προσδιορισμού.. δεν έχει καμία σημασία αυτή η ηλίθια συνήθεια να θέλουμε οπωσδήποτε να προσδιορίζουμε ,να κατατάσσουμε και να κατηγοριοποιούμε τα αισθήματα μας..

Είναι αυτό που είναι..

Κατηγορία από μόνο του ίσως..
Να την πάλι η απεγνωσμένη παρεμβολή της λογικής μου.... (βγάλε τον σκασμό κ μπες στο κλουβί σου ηλίθια μαϊμού....)

Είναι απλά σαν να βλέπεις το περίγραμμα ενός ανθρώπου πίσω από ένα τζάμι ( κάπου κοντά στην θάλασσα,παρέα με τον σκύλο σου..) κι εσύ να θες να παρατήσεις ότι κάνεις και να πας να τρέξεις κοντά του γιατί ξέρεις πως ίσως αργήσεις να τον νιώσεις κοντά σου πάλι.. τι σημασία σε ποια πυκνότητα βρίσκεται.. καμία..
Και πριν αυτό ήθελες.. μα τώρα είναι όλα λίγο αλλιώς.. τώρα είναι αλλιώς..

Είναι αυτό που είναι…

Eίναι Αγάπη…. Είναι Έρωτας τρυφερός , γλυκός, απλός, αληθινός..
Xωρίς φόβο.. αγωνία…πόνο…

Είναι Α έ Γ ρ Α ω Π τ Η ας ….

*

ΒΙΩΜΑ

Μη γυρεύεις εξηγήσεις

μη ζητάς περιγραφές

μη φυλακίζεις την αλήθεια σε καλούπια

μονάχα να το ζεις

να μην ξοδεύεσαι

όχι άλλες εξηγήσεις

όχι περιγραφές

τον εαυτό σου κράτα

χωρίς καλούπι

γυμνό σαν την αλήθεια

μη φοβάσαι

φύλαξέ το καλά!

βίωμα είναι δεν μεταδίδεται

μονάχα να θυμάσαι φύλαξέ το καλά!

φύλαξέ το καλά δε χωρά ετυμολογία

φύλαξέ το καλά στην εμπειρία

δε μπαίνει συρματόπλεγμα στο άπειρο

ούτε κανόνες,

δεν υπάρχει του βιώματος γραμματική

μονάχα να το ζεις να μην ξοδεύεσαι

τον εαυτό σου κράτα

φύλαξε το καλά!

( κάποιου.... δυστυχώς δεν ξέρω ποιανού...)

^

Εις μνήμην των σκέψεων που εδολοφονήθησαν άγρια σήμερα το πρωί κ χάθηκαν για πάντα...

%

..Κι όμως μια ανεξακρίβωτη στιγμή σ εξακριβώνω μέσα μου ...

$

Αγαπητό μου ημερολόγιο...
Γράφω ροζ σήμερα γιατί τέτοιο χρώμα έχει το καινούργιο κινητό της Μαρίας...Αν δεν την άγχωνε η μεταπώληση θα έβαφε και το αμάξι της ροζ..να πάει ασορτί με την ψυχή που κουβαλάει..
Αναρωτιέμαι πόσο ακριβά είναι τα όνειρα που μοιράζεσαι με τους πιο αγαπημένους φίλους..και πόσο κοστίζει αυτό το "αχ" που ξεγλιστράει από μέσα τους..
Κάτω από τον απορροφητήρα χθες χαράματα, πήραμε το καράβι της γραμμής με δυο σακίδια στην πλάτη και κατεβήκαμε Σαμοθράκη..
Με βαριά τσιγάρα ανάμεσα στα δάχτυλα...εκείνη μου μιλούσε μ ένα βλέμμα όλο χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις..(θα πάμε ..)..και εγώ την άκουγα να με ταξιδεύει μ' ένα μυαλό αιχμάλωτο στις λέξεις της ..
Δεν ξέρω πότε ..αλλά θα πάμε,γιατί η ζωή μας έχει αγαπήσει εμάς τις δυο μαζί κ ζυγίζει με φροντίδα τα όνειρα μας..
Θα πάμε γιατί μας περιμένει η Κατερίνα πάνω στα βράχια,που πριν αποφασίσει να 'ρθει να μας μιλήσει θα μας παρακολουθεί επί μισή να βρίζουμε γελώντας η μια την άλλη..γιατί εκείνος ο τύπος ο χαρμάνης παραδίπλα ,θα μας χρειαστεί ..και γιατί η τέλεια τετράδα διψάει να σχηματιστεί γύρω από την γλυκιά ζάλη της φωτιάς που περιμένει να ανάψει από τις σπίθες που θα πετάγονται από τα μάτια και τα γέλια μας..
Υπάρχουν μερικές ψυχές με φώτα αναμμένα μέσα στην καρδιά ,χέρια που σου βγάζουν τα μαύρα γυαλιά από τα μάτια ,επειδή γουστάρουν να κοιτάνε μέσα σ' αυτά ..κ να σου δείχνουν μια όμορφη ανατολή που έρχεται..κ να σου θυμίζουν μόνο μ ένα χαμόγελο πως όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να το θες....αρκεί να το ονειρεύεσαι..
Ευτυχώς...
Μαρία..οι φάροι μέσ' στην νύχτα θα περιμένουν τα μάτια μας για να ανάψουν..
Σε φιλώ γλυκά Φίλη μου....

#

_Ηδονή... σαν να είμαι μόνη κ να ασελγώ πάνω στο κορμί μου κ αχόρταγα μάτια πίσω από λεπτές χαραμάδες να κλέβουν την ηδονή μου..

_Έτσι νιώθεις?

_Έτσι... ή σαν γονατισμένη να τιμώ τον Άντρα που με την δύναμη του με κέρδισε..κ περαστικοί να ρίχνουν λιγωμένες ματιές γεμάτες ζήλια.. κι εγώ να κάνω πως δεν τους βλέπω, αλλά τα ξαναμμένα τους πρόσωπα να τρέφουν την πουτάνα που κρύβω μέσα μου..

_Σταμάτα...

_Τι σημασία έχει... θα συνεχίσω να κάνω πως δεν τους βλέπω... έτσι κι αλλιώς...

!

Δεν υπάρχουν ιστορίες όμορφες.. ούτε όμορφες ζωές υπάρχουν. Μια διαδρομή είναι μόνο,γεμάτη στιγμές και μονοπάτια.
Αποφάσεις που πρέπει αν παρθούν,επιλογές που θα καθορίσουν το μετά.
Σκέψεις που έκανες ή που θα κάνεις..
Πόσες απ' αυτές έγιναν λέξεις και ξεχύθηκαν στα χείλη σου ..
Πόσες πνίγηκαν στην θάλασσα των φόβων σου και έγιναν σύννεφα;..
Πόσες κρύβεις για να μου τις χαρίσεις κάποιο βράδυ που θα νιώθεις ότι μ' αγαπάς;..
Κι εγώ θα τις αρπάζω αδηφάγα,θα τις αναλύω κρυφά μέσα στην ψυχή μου κ θα παρακαλάω να μ αγαπάς το ίδιο κ αύριο το βράδυ..
"Μην φύγεις...μείνε λίγο ακόμη..."
Μείνε, κι εγώ θα σου τάξω τα πιο όμορφα όνειρα..
Μείνε..