Βρέχει..

10:22 π.μ- ( η μη ευτυχία του να βρέχει....)

Έξω βρέχει από πολύ πρωί...είναι γαμάτα να βρέχει κ να μην έχει καθόλου ήλιο.. έτσι δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν ότι είσαι τρελά ευτυχισμένη...με τον καιρό πάει κ η βροχερή διάθεση , κανείς δεν σε ρωτάει τι έχεις και κανείς δεν σου ζητάει να βγεις από το σπίτι..
Τέλεια......
Οι άνθρωποι έχουν το κόλλημα να πρέπει να σε βλέπουν χαρούμενη.. τους αρέσει να νιώθουν ήσυχοι.. τακτοποιημένες τσαλακωμένες,προσεχτικά διπλωμένες ζωούλες... είναι μια μόνιμη ιστορία αυτή ξέρεις..
Ζεστός καφές…γεύση από φουντούκι κολλάει στον ουρανίσκο μου ,τσιγάρα στριφτά ακουμπάνε στο τασάκι κ στα χείλη μου , ο ήχος της βροχής στα κεραμίδια χαϊδεύει την ψυχή μου και είμαι ελεύθερη να απολαύσω την μη-ευτυχία μου.. λείπουν όλοι και μ αφήσανε μόνη..........

14:30 μ.μ- ( σκαλίζοντας μέσα μου..)

Ψυχή μου…. γράφεις και τηλεφωνείς....
Ακόμη μ αγαπάς … "τι είναι η αγάπη" θα μου πεις .." αναλώσιμο είδος σε ράφι μπακάλικου?"

έλα ντε...

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος που έχεις να με δεις κι ακόμη ζητάς χωρίς εγωισμό να βρεθείς κοντά μου.
Οι φόβοι μου με κρατάνε ..
Ίσως να μην είναι φόβος.. δεν ξέρω τι είναι..
Φόβος είναι… είμαι δειλή..
Φόβος πως θα θέλω να σε ξαναδώ μετά… κ ξαναρχίσω να κλειδώνω την ζωή σου.
Φτιάχνω τραγούδι με τον ήχο της σιωπής για να ντύσω το παράπονο μου κ μετά το κάνω βαρκούλα κ το αφήνω να ταξιδέψει στο γαλάζιο κάποιας θάλασσας..…
Είναι μοναξιά η σκέψη σου…είναι κάτι σαν τσίμπημα … είναι επιθυμία ,σαν κρυφή τρικυμία, να σε νιώσω πάλι μέσα μου, μέσα στα μάτια ,μέσα στο κορμί μου..
Επιθυμία να ξαπλώσω κοντά σου.. να θυμηθώ την μυρωδιά σου, επιθυμία να σου δώσω όλα όσα σου χρωστάω..
Κάποιες βραδιές έρχεσαι κρυφά κοντά μου χωρίς να μου μιλάς.. αθόρυβα στέκεσαι κοντά στο πρόσωπο μου κ σκαλίζεις μέσα μου..το σκοτεινό βλέμμα σου μου γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο μικρό μου.. σκοτεινό βλέμμα μέσα από καθαρή ματιά..καθαρή καρδιά..
Με κοιτάς χωρίς να μου ζητάς εξηγήσεις… με κοιτάς χωρίς απορία…μόνο αγάπη έχει αυτό το βλέμμα..
Κ αυτό δεν το αντέχω…με κάνει να ντρέπομαι…μην με κοιτάς...είμαι πολύ λίγη..
κανείς δεν μ αγάπησε όπως μ αγαπάς εσύ......

20:45 μ.μ- (το βαθύ πουθενά..)

Πως αλήθεια τα χρώματα κίνησαν γι αλλού...;
το παρόν που ήταν μέλλον είναι πια παρελθόν...
ότι πέρασε πάει στο βαθύ πουθενά..

00:08 π.μ- (μια αμυδρή αναφορά σε κάποιον..)

Ταξιδεύω πάλι...να κάνω δεν μπορώ αλλιώς.....ζωγραφίζω νεκρά κορμιά ανθρώπων σε παλιά χαρτιά, μετά τα κάνω μπαλίτσες κ τα πετάω στο σκυλί μου για να παίξει..βγαίνω στο μπαλκόνι και πιάνω κουβέντα με τον θεό μου.. χτυπάει το τηλέφωνο..κανείς...

Ανάβω τον υπολογιστή κ κάθομαι μπροστά του...Σε βρίσκω .. σου μιλάω...σε θυμώνω..σου γελάω.....

Πες μου κάτι.. κάτι αληθινά μυστικό ή κάτι μυστικά αληθινό..να το ξέρουμε μόνο οι δυο μας..
κάτι που θα μας δέσει βαθιά μέσα στην τρέλα μας.... θέλεις?

χαρίζω σκέψεις σε νεκρές οθόνες που κατοικούνται από παλλόμενες, έρημες ψυχές..

ευτυχώς υπάρχεις κ εσύ μέσα σ αυτές ακριβέ μου Φίλε που σ αγγίζει η θάλασσα....

ευτυχώς...

καληνύχτα..