...

Είναι αυτό που είναι…

Πώς να εξηγήσεις την χαρά ενός μικρού παιδιού με λευκή καρδιά που ανακαλύπτει την χαρά του να σκαρφαλώνει σ’ ένα δέντρο ή του να τρέχει ξυπόλητο σε μια ζεστή αμμουδιά βρέχοντας τα πόδια του στην θάλασσα....

Υπάρχουν λόγια;…πες μου…

Λέω στο μυαλό μου να πάψει το παιχνίδι του προσδιορισμού.. δεν έχει καμία σημασία αυτή η ηλίθια συνήθεια να θέλουμε οπωσδήποτε να προσδιορίζουμε ,να κατατάσσουμε και να κατηγοριοποιούμε τα αισθήματα μας..

Είναι αυτό που είναι..

Κατηγορία από μόνο του ίσως..
Να την πάλι η απεγνωσμένη παρεμβολή της λογικής μου.... (βγάλε τον σκασμό κ μπες στο κλουβί σου ηλίθια μαϊμού....)

Είναι απλά σαν να βλέπεις το περίγραμμα ενός ανθρώπου πίσω από ένα τζάμι ( κάπου κοντά στην θάλασσα,παρέα με τον σκύλο σου..) κι εσύ να θες να παρατήσεις ότι κάνεις και να πας να τρέξεις κοντά του γιατί ξέρεις πως ίσως αργήσεις να τον νιώσεις κοντά σου πάλι.. τι σημασία σε ποια πυκνότητα βρίσκεται.. καμία..
Και πριν αυτό ήθελες.. μα τώρα είναι όλα λίγο αλλιώς.. τώρα είναι αλλιώς..

Είναι αυτό που είναι…

Eίναι Αγάπη…. Είναι Έρωτας τρυφερός , γλυκός, απλός, αληθινός..
Xωρίς φόβο.. αγωνία…πόνο…

Είναι Α έ Γ ρ Α ω Π τ Η ας ….