**

Ποιος χρόνος και ποια πραγματικότητα με κρατάει εγκλωβισμένη στην φυλακή του " τώρα" και του "εδώ"...
Στενά τα όρια του κι εγώ παλεύω να ξεφύγω από αυτά.. προσπαθώντας την ίδια στιγμή να συνεχίσω να πατάω την λεπτή γραμμή ισορροπίας που ξεχωρίζει όσα βλέπουν τα μάτια μου από αυτά που διψάει να δει η ψυχή μου ..
Που ήμουν...που βρέθηκα....
Λεπτές σταγόνες προσμονής τρεμοπαίζουν στα χείλη μου κ εγώ επίτηδες δεν τις σκουπίζω..
Αφήνομαι να παρασυρθώ από το ζεστό κύμα που ταυτόχρονα παρασέρνει τον εγωισμό μου μαζί με όλα όσα νόμιζα πως ήξερα ως τώρα..

Προχωρώ στον σκοτεινό διάδρομο κ σταματάω μπροστά σε κλεισμένες πόρτες.. Όσα αντικρίζω, οικεία χαϊδεύουν τα βλέφαρα μου μα τα χέρια μου με κόπο ακόμα μπορούν να τα αγγίξουν..
Ανάβω κεριά σε κάθε μου βήμα... δώδεκα...δεκατρία... κ ξαφνικά φωτίζονται ψυχές που για καιρό περπατούσαν στα βήματα μου κι εγώ αρνιόμουν να παραδεχτώ πως στ' αλήθεια τις έβλεπα..
Οι φλογίτσες δειλά τρεμοπαίζουν μα η δύναμη τους υπερβαίνει κάθε πιθανότητα εξακολούθησης ψεύδους προς τον εαυτό μου..

Πως τα εύκολα γίνονται δύσκολα ξαφνικά..

Σ'αγαπάω...
καληνύχτα...