_

Αποστασιοποιημένη από την ροή της πραγματικότητας των άλλων, νιώθω να βαδίζω πιο μόνη από ποτέ..
Παραδομένη σαν έρμαιο στην ανάγκη ν αγαπήσω κ να αγαπηθώ, παραπατάω και πέφτω σε χαντάκια..ανακατεύομαι με την λάσπη των ανθρώπων διψασμένη επιμένω να ξεδιαλέγω σταγόνες από καθαρό νερό μπας κ ξεδιψάσω την ψυχή μου. Γυροφέρνω κ σφίγγω την βρώμικη λάσπη τους στην χούφτα μου κ την στραγγίζω με δύναμη..την κάνω μια μπάλα και μένω να την κοιτάζω να γίνεται πηλός.. άμορφος...σκληρός...άψυχος που παγώνει πάνω στο δέρμα μου και σφίγγει σαν τανάλια τα όμορφα δώρα μου.
Είμαι ανάξια να ζήσω το θαύμα λέω..
Ο πόνος του 'μέσα μου εαυτού' μεταφράζεται σε φριχτό πόνο του δοντιού μου..
ίσως κ να μαι τρελή.. κατεβάζω τα παυσίπονα σαν καραμέλες,αλλά ο πόνος εκεί.
Προσπαθώ να ισοπεδώσω το άχρηστο συναίσθημα της αυτολύπησης μα το 'εγώ' μου ανοίγει τα πελώρια σαγόνια του κ κατασπαράζει την δύναμη μου να επιβληθώ στον μικρό εαυτό μου.
"Πως γίνεται να βουτάς μέσα στην θλίψη?"
"Να...παίρνω φόρα από έναν ψηλό βράχο κ χωρίς να κλείσω μάτια κ αυτιά μπλουμ....βουτάω..κ δεν με νοιάζει τι έχει από κάτω.."

Ο θαλασσινός φίλος γύρισε την πλάτη του.. το μυαλό του λογικεύτηκε.. ίσως να βρίσκει την τρέλα μου παιδική πια... ίσως να βρήκε την Αγάπη.. ίσως να γαμάει..ίσως οι σκύλοι κατάφεραν να του αρπάξουν κάνα μπούτι κ τον κάνανε δικό τους.. πάει .. έχει φύγει... πρέπει να βρω το θάρρος να τον αποχαιρετήσω , αν κ η καρδιά μου αρνείται ν' απαρνηθεί την ανάμνηση ή την ανάγκη της γλυκιάς του φιλίας..

Η πίεση που δέχομαι με φρικάρει..
Ο ρομαντικός εαυτός μου όλο ζόρια μου φέρνει..σαν μωρό επιμένει να θέλει να μοιράζεται και να μπαίνει σε σικέ παιχνίδια απατηλών ταξιδιών .. να γεύεται απατηλές αγάπες και μετά σαν δαρμένο σκυλί να κλαίει μονάχος την απατηλή κατάντια του..


Κάθομαι κ αφουγκράζομαι την ησυχία του σπιτιού μου... το τικ τακ του ρολογιού...η ανάσα αυτής που αποκοιμήθηκε στον καναπέ.. κ οι σκέψεις μου.. δυο μάτια κουρασμένα που ακόμη λάμπουν, κοιτάνε πάνω στην οθόνη τον κέρσορα να αναβοσβήνει υπομονετικά στο τελείωμα κάθε λέξης, περιμένοντας να συνεχίσει την αποτύπωση του αδειάσματος των χαζών σκέψεων του νου μου..
Ένα τσιγάρο ακόμη και θα την πέσω..
Βαθιά ρουφηξιά..

Πόσες ψυχές μπόρεσαν ν αγαπηθούν απόψε..
Πόσα κορμιά αποκοιμήθηκαν παραδoμένα στην γλυκιά ευλογία της ολοκλήρωσης ενός απίθανου οργασμού..
Ιδρωμένες παλάμες τρέξανε πάνω σε καυλωμένα κορμιά αγγίζοντας λάβες που ξεχύνονταν αναριγώντας από παντού.. θεϊκό άγγιγμα λύτρωσης.. βλέμμα πάνω σε βλέμμα..ψυχή πάνω σε ψυχή.. κορμί πάνω σε όλα.. δάκρυα χαράς..

καληνύχτα...