Οι λέξεις.. οι λέξεις γίνονται σκέψεις.. γίνονται στίχοι.. γίνονται σιωπή.. οι λέξεις είναι ιπτάμενα χαλιά που σε βολτάρουν στον ουρανό, σε πάνε κοντά στ αστέρια, σε ρίχνουν στην κόλαση..

Οι λέξεις γίνονται κρυψώνες, φοράνε μάσκες.. γίνονται παιδιά και βουίζουν σαν μελίσσια ανοιξιάτικα σε αθώες γειτονιές παίζοντας κρυφτό.. γίνονται πουτάνες σε βρώμικα μπουρδέλα με κιτρινισμένους τοίχους που στάζουν ένοχη ηδονή και πληρωμένη αμαρτία..

Οι λέξεις γίνονται αλήθειες λυτρωτικές και ψέματα που σ’ αποκοιμίζουνε γλυκά σε μπερδεμένα όνειρα.

Οι λέξεις γίνονται σκέψεις και μετά στίχοι που ξαπλώνουν μέσα σε τραγούδια που φωλιάζουν μέσα στην καρδιά μου..

Οι λέξεις γίνονται χαρά.. εγκατάλειψη.. μοναξιά..

Οι λέξεις σταμάτησαν νωρίς.. δεν πρόλαβαν να χορτάσουν αγάπη.. γίνανε τραγούδια τώρα.. κρατάω τα ξέφτια τους και μετράω μέσα τους εσένα.. δεν έχω από τι άλλο να κρατηθώ.. ανήσυχη ψυχή γεμάτη φως.. γεννιέμαι ξανά και ξανά και σου χαμογελώ..