Δεν έχω κάτι να πω.. τα λόγια μου τα 'χω σκορπίσει δεξιά κι αριστερά, σε μηχανικά επαναλαμβανόμενες συζητήσεις περί φόβου, εξουσίας και Αγάπης..

Δεν έχω κάτι να δώσω.. Το αγαπημένο μου πουλόβερ σου το χάρισα μα από φόβο φοράς μόνο τα μανίκια και το υπόλοιπο το αφήνεις να κρέμεται..

Δεν έχω κάτι να σκεφτώ.. όλα είναι εδώ, μέσα σ αυτήν την μοναχική στιγμή.. ανάμεσα στο γεμάτο μου τασάκι, στον καφέ, στον φτηνό αναπτήρα, στο ήσυχο δωμάτιο και σε μένα που ψάχνω από το πρωί να βρω τον εαυτό μου..

Έτσι απλά.. αφήνομαι στην μικρή, διάφανη εγκατάλειψη μου κι αποδέχομαι..

Έτσι κι αλλιώς δεν έχω κάτι ..

Θα πάρω την μικρή μου καρδιά να φύγω.. να φύγω από μέρη που η αγάπη βγάζει μαχαίρια για να δηλώσει την παρουσία της.. αποτυπώματα από χαμένες Ιθάκες στο παγωμένο μου κορμί αναπολούν ταξίδια που δεν έκανα ποτέ και ο πόθος βγάζει τα κοφτερά του νύχια και μου γδέρνει απαλά την πλάτη....
Αντιστέκομαι στην δίνη των σκέψεων για να σωθώ.. να μην τραπώ σε άτακτη φυγή..
Ίχνη αγάπης..
Ίχνη έρωτα..
Σαν γκρίζες πεταλούδες άρχισαν να μοιάζουν.. πότε χάσανε τα φωσφορούχα τους χρώματα.. πότε γίνανε άμμος και άρχισαν να μου γλιστράν από τα χέρια..

Δεν φτάνει μόνο ν’ αγαπάς.. χάρισε με.. ένα τραγουδάκι είμαι που ξέμεινε μονάχο σε τσιμεντένια σκαλοπάτια δίπλα σε μια θάλασσα να περιμένει την μουσική σου.. χάρισε με.. και ίσως να μην είναι φτηνά τα χείλη που θα με ξανατραγουδήσουν..

Χιλιάδες μοναξιές με προσπερνάνε σιωπηλές.. χιλιάδες λευκές μοναξιές σε ξένα μάτια γεμάτα ρωγμές και με κοιτάζουν... χάρισε με.. δεν με πειράζει που δεν θα καταλάβουν και πολλά, ποτέ δε κατάλαβαν πολλά, έτσι κι αλλιώς.

Αυτή η νεκρή σιωπή μ ανατριχιάζει.. άδεια σιωπή χωρίς αλήθειες, χωρίς ψέματα.. κορμί διψασμένο ξαπλώνω κατάχαμα και αφήνομαι.. δεν θα σε ψάξω.. γίνομαι δρόμος για σένα.. γίνομαι καταπράσινο μονοπάτι που το καίει ένας ήλιος αυγουστιάτικος να το περπατήσεις μάτια μου γλυκά.. έτσι μόνο ξέρω ν’ αγαπώ..