23 σκαλοπάτια πιο κάτω..
Επίπεδο θλίψης που της κλειδώνει την ψυχή και την οδηγεί στην σιωπή.
Νιώθει μόνη γι’ αυτό μεταλλάσετε άθελα της σε μια μικρή πράσινη χνουδωτή κάμπια που με κόπο σκαρφαλώνει συχνά στις αγκαλιές των φίλων της κλαψουρίζοντας χαδιάρικα για να ξεκλέψει ένα μικρό χάδι και μια σφιχτή αγκαλιά.. είναι βάλσαμο κι αυτό μα κρατάει λίγο, όσο κρατάει ένα ντεπόν όταν έχει πονόδοντο.. κάτι είναι.. και μερικές φορές το «κάτι» είναι πολύ ακριβό μπροστά στο «τίποτα» που της προσφέρεται απλόχερα..
Ξύπνησε με την σιωπή ριζωμένη στο λαρύγγι σήμερα και δεν έχει όρεξη να κλαψουρίσει άλλο για λίγη αγάπη. Δεν της ταιριάζει.. της τέλειωσαν τα παιδικά παρακάλια.. της τέλειωσαν τα τηλέφωνα και τα «να σου πω…» όταν τον ένιωθε πως βιαζόταν να κλείσει.. όχι πως είχε κάτι να του πει..
θέλει να μείνει σιωπηλή μέσα στην απαλή, γκρίζα μοναξιά της και κομματιάσει το θηρίο της ανάγκης.. δεν θέλει να έχει καμία ανάγκη.. την μισεί αυτήν την λέξη εδώ και χρόνια την μισεί.. και μετά ήρθε εκείνος που την έκανε πάλι με τα μάτια του να έχει ανάγκη ν αγαπηθεί, να δώσει και να δοθεί.. και εκείνη προσποιήθηκε πως δεν την πειράζει να έχει πάλι μια μικρή ανάγκη..
Την μίσησε όμως ακόμη περισσότερο αυτήν την λέξη, όταν τον άκουσε να της απαριθμεί μερικούς απόλυτα λογικούς λόγους γιατί δεν μπορεί να είναι εκεί μέσα στο μικρό τους όνειρο.. κι αυτή να κάθεται δίπλα σε μια ταραγμένη θάλασσα μουσκεμένη μέχρι την ψυχή και να τον ακούει αμίλητη με την βασανιστική της ανάγκη να κατατρώει τα βρεγμένα ρούχα της, θυμώνοντας με τον χαζό εαυτό της τόσο πολύ που εκείνο το λεπτό πήρε την ανάγκη της και άρχισε να την πατάει κάτω σαν βρεγμένο, πικρό αποτσίγαρο, για να μπορέσει να του γελάσει λίγο πριν κλείσει..
Και δεν ξέρει αυτό το πρωινό αν της έχει μείνει δύναμη να συνεχίσει να τον αγαπά μόνη.. δεν ξέρει αν έχει την δύναμη να νικήσει την ανάγκη της γι’ αυτόν.. δεν ξέρει αν της έχει μείνει δύναμη να του γελάσει.. αυτήν την φορά το τίποτα δεν έχει χρώμα μέσα του.. κι αυτή γελάει όταν βλέπει χρώματα να πλημμυρίζουν την καρδιά της.. που είναι τα χρώματα.. που είναι η μουσική που ξεχυνόταν και την σκέπαζαν σαν πουπουλένιο σκέπασμα....

Τίποτα.. το τίποτα δεν έχει χρώμα μέσα του σήμερα.. ούτε μουσική έχει.. μερικές φορές το τίποτα πονάει..