Μέσα στην σιωπή του εαυτού μου ανάβω κρυφά τσιγάρο κι ενώ όλα γύρω μου τρέχουν σε ρυθμούς που μοιάζουν φυσιολογικοί, ο χρόνος μέσα μου κυλάει αργά κ μποέμικα αραγμένος σε αιώρα, περιγελώντας τους άλλους γύρω μου.
Σαν καρυδότσουφλο τα βράδια νοθεύω κρυφά την αντανάκλαση της ζωής μου στον καθρέφτη κ όταν οι σκέψεις μου ζητάνε να απλώσουν το κορμί τους, έρχομαι κοντά σου…
Χωρίς αποσκευές, κουβαλώντας μόνο την ουσία της ψυχής μου, περνώ την μαγική μου γέφυρα μέσα από τα χρώματα που στήσαμε εκεί μαζί, πλησιάζω στην άκρη του δρόμου και βλέπω την πόρτα σου συνένοχα μισάνοιχτη να με περιμένει.
Χαμογελάω προτού ακόμη σε δω κ καλοδεχούμενη χώνομαι στον ιδιωτικό χώρο του μυαλού σου. Σε περιμένω να ‘ρθεις σκαλίζοντας τις μικρές καθημερινές σου αλήθειες που βρίσκω ξεχασμένες σ ένα παλιό παιδικό κουτί πάνω στο γραφείο σου.. Ισορροπώ σαν παιδί- γυναίκα, γυναίκα-παιδί με μια φούξια ομπρέλα στο χέρι πάνω στο λεπτό σκοινί των σκέψεων μας τρώγοντας μπισκότα σοκολάτας και πίνοντας βυσσινάδα .
Βουτώντας, μια στην βαθιά θάλασσα των σοφών λογισμών μας, μια σε παιδικές αστείες συζητήσεις εξομολογήσεων και μια σε σκοτεινά απροσδιόριστες αναφορές φιλικού ερωτισμού, στροβιλίζομαι κλείνοντας δυνατά τα μάτια και γελώντας από την μέθη αυτής της φιλίας πέφτω στην αγκαλιά σου για να μην πέσω κάτω κ έτσι όπως με κρατάς αλυσίδες γεννιούνται από το χώμα κ τυλίγονται γύρω μας και μας δένουν μαζί γεμίζοντας με αίμα τα θλιμμένα μας μάτια και τις παρατημένες μας καρδιές που διψασμένες για τις κρυμμένες αλήθειες και την σοφία αυτού του κόσμου αναζητάνε την ουσία μιας Αγάπης που ίσως να μην υπάρχει σ’ αυτό το έργο που έτυχε να πρωταγωνιστούμε..
Μετά θα πεις κάτι να γελάσω.. μετά θα πω κάτι να πιαστείς και θα προχωρήσουμε φυλάσσοντας μια κουτσή ελπίδα κρυμμένη σ’ ένα δάκρυ που δεν κύλησε ποτέ .. γιατί ο δρόμος αυτός που κοιτάμε είναι φωτεινός κ η θλίψη μας σκιάζεται όταν είμαστε μαζί..κρύβεται ντροπιασμένη πίσω από όμορφες στιγμές γεμάτες πόνο που αργοκυλάνε μέσα από τα χαμογελαστά μάτια μας αντί για απελπισμένα δάκρυα..
Ξορκίζοντας όλα όσα μας πονάνε..όλους όσους πέρασαν από τις μικρές μας ζωές κ πέταξαν σε κάδους ανακύκλωσης την ακριβή μας πίστη και την ομορφιά των δώρων μας, πιάνουμε τα χέρια δυνατά και ξαναφτιάχνουμε από πηλό ένα βωμό για την Αγάπη … και μέσα μας βαθιά το ξέρουμε καλά πως.. όση ομίχλη κ να βλέπουμε γύρω μας, εμείς απλώσαμε μαζί τα χέρια, πιάσαμε ένα μικρό αστέρι και το κατεβάσαμε στην γη…
