//////

Αγαπημένη θλίψη...

Λέξη γλυκιά που γενάτε μέσα από τα σωθικά μου..

Μέσα μου ο αέρας που φυσά δεν λέει να ημερέψει...

Λευκό σκοτάδι....

Το φως μην σβήσεις ..μείνε λίγο κοντά μου ακόμα..

Έχω ερωτήσεις για σένα..

Πες μου...
Γιατί η μαγεία είναι αναλώσιμη?.,.

Γιατί οι άνθρωποι χάνονται μες την βουή αυτού του κόσμου?..

Που είναι η γη με τις αλλιώτικες ψυχές..ξέρεις ?..

Γυρεύω χρώμα να πατήσω πάνω του για να γεμίσω με κόκκινες πατημασιές την καρδιά σου.. πλάκα θα είχε.. μετά θα βουτούσα κ τα χέρια μου κ θα είχες κ όνειρα βαμμένα κόκκινα.., αν είχα κ λίγο πορτοκαλί θα ζωγράφιζα φλόγες εκεί..

Και μετά ένα κρεβάτι με μαλακό στρώμα να ξεκουράσεις την ψυχή σου , κ τότε είναι που θα ερχόμουν εγώ να σου μάθω τα λόγια της Αγάπης....
__________________________________________

#######

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ....
( κ του γκρεμού επίσης..ίσως κ της αβύσσου)-
του αποχαιρετισμού είναι πορφυρό.
Don't offer me roses...or love-songs baby..


Είμαι θυμωμένη απόψε, μ' ένα θυμό δεκαεξάχρονης τσατισμένης έφηβης...
Θυμωμένη με μένα..... όχι με σένα......
Παράπονο είναι για σένα...θυμός για μένα.....
Είμαστε έρμαια των συναισθημάτων κ αισθημάτων μας εμείς οι άνθρωποι...
Κυνηγάμε χίμαιρες και ψάχνουμε ψυχές να κοντοσταθούμε... να τις νιώσουμε για λίγο απατηλά δικές μας, λες κ αν τα καταφέρουμε να τις αγγίξουμε τελικά, θα έχουμε τ αρχίδια να στηρίξουμε δυνατούς έρωτες.... χα
Στα λόγια όλοι ( κ εγώ μαζί) άσσοι είμαστε.. λόγια που είναι καταδικασμένα να ζουν μικρές ανίερες ζωές χωρίς δεύτερη πνοή.. κανείς δεν φταίει..
Σου το πα το βράδυ εκείνο...." Μην παίζεις μ αυτές τις λέξεις".. κ εσύ τις πετούσες σαν βέλη μέσα μου, γιατί νόμιζες πως είμαι σαν κ εσένα..
Δεν είμαι τοξοβόλος εγώ.. δεν το πήρες χαμπάρι, εσύ που λες πως ξέρεις πολλά και αντιλαμβάνεσαι άλλα τόσα?
Δεν είμαι η Άρτεμης ..ούτε η Ζήνα είμαι..
Ένα παιδί είναι η ψυχή μου, στον κόσμο του..ονειροπόλο και λιγάκι χαμένο.. να και κάτι που σου ξέφυγε...
Μια ψυχή που αγαπάει τις ψευδαισθήσεις και αρέσκεται στο να πιστεύει πως αν την βρεις, θα την φυλάξεις στο μυστικό σου μπαούλο, μαζί με όλα ,όσα τρυφερά αγαπάς...και δεν θα την στείλεις πίσω, με το ίδιο εισιτήριο μόνη κ απογυμνωμένη να μου μιξοκλαίει κ να την περιμαζεύω αδέσποτο, δαρμένο σκυλί απ' τους δρόμους.. κατάλαβες τώρα?
Δεν σε μαλώνω που δεν έμεινες...
Σε μαλώνω γιατί πριν φύγεις ,παραλίγο να με ρίξεις τον λάκκο μιας χαζής ψευδαίσθησης που ούτε κ εσύ ήσουν σίγουρος για την πραγματική της υπόσταση.. κ εγώ κόντεψα να γκρεμοτσακιστώ (καλά να πάθω..κ εγώ άθελα μου (?) έχω ρίξει μερικές ψυχές σε λάκκους χαζών ψευδαισθήσεων)..
Όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν έχω χρόνο γαμώτο να τον σπαταλάω σε άδειες επερχόμενες ώρες μάταιης παρατήρησης του ταβανιού,ψάχνοντας να βρω τις απαντήσεις που έτσι κ αλλιώς δεν υπάρχουν..
Η Ζωή τρέχει..δεν θέλω να με προσπεράσει...
Fuck heartbeat... fuck dreaming...fuck desire...fuck fairy-tales...fuck it all..
Πάμε να φύγουμε .... shit..

Βρέχει..

10:22 π.μ- ( η μη ευτυχία του να βρέχει....)

Έξω βρέχει από πολύ πρωί...είναι γαμάτα να βρέχει κ να μην έχει καθόλου ήλιο.. έτσι δεν χρειάζεται να πείσεις κανέναν ότι είσαι τρελά ευτυχισμένη...με τον καιρό πάει κ η βροχερή διάθεση , κανείς δεν σε ρωτάει τι έχεις και κανείς δεν σου ζητάει να βγεις από το σπίτι..
Τέλεια......
Οι άνθρωποι έχουν το κόλλημα να πρέπει να σε βλέπουν χαρούμενη.. τους αρέσει να νιώθουν ήσυχοι.. τακτοποιημένες τσαλακωμένες,προσεχτικά διπλωμένες ζωούλες... είναι μια μόνιμη ιστορία αυτή ξέρεις..
Ζεστός καφές…γεύση από φουντούκι κολλάει στον ουρανίσκο μου ,τσιγάρα στριφτά ακουμπάνε στο τασάκι κ στα χείλη μου , ο ήχος της βροχής στα κεραμίδια χαϊδεύει την ψυχή μου και είμαι ελεύθερη να απολαύσω την μη-ευτυχία μου.. λείπουν όλοι και μ αφήσανε μόνη..........

14:30 μ.μ- ( σκαλίζοντας μέσα μου..)

Ψυχή μου…. γράφεις και τηλεφωνείς....
Ακόμη μ αγαπάς … "τι είναι η αγάπη" θα μου πεις .." αναλώσιμο είδος σε ράφι μπακάλικου?"

έλα ντε...

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος που έχεις να με δεις κι ακόμη ζητάς χωρίς εγωισμό να βρεθείς κοντά μου.
Οι φόβοι μου με κρατάνε ..
Ίσως να μην είναι φόβος.. δεν ξέρω τι είναι..
Φόβος είναι… είμαι δειλή..
Φόβος πως θα θέλω να σε ξαναδώ μετά… κ ξαναρχίσω να κλειδώνω την ζωή σου.
Φτιάχνω τραγούδι με τον ήχο της σιωπής για να ντύσω το παράπονο μου κ μετά το κάνω βαρκούλα κ το αφήνω να ταξιδέψει στο γαλάζιο κάποιας θάλασσας..…
Είναι μοναξιά η σκέψη σου…είναι κάτι σαν τσίμπημα … είναι επιθυμία ,σαν κρυφή τρικυμία, να σε νιώσω πάλι μέσα μου, μέσα στα μάτια ,μέσα στο κορμί μου..
Επιθυμία να ξαπλώσω κοντά σου.. να θυμηθώ την μυρωδιά σου, επιθυμία να σου δώσω όλα όσα σου χρωστάω..
Κάποιες βραδιές έρχεσαι κρυφά κοντά μου χωρίς να μου μιλάς.. αθόρυβα στέκεσαι κοντά στο πρόσωπο μου κ σκαλίζεις μέσα μου..το σκοτεινό βλέμμα σου μου γίνεται όλο και πιο αβάσταχτο μικρό μου.. σκοτεινό βλέμμα μέσα από καθαρή ματιά..καθαρή καρδιά..
Με κοιτάς χωρίς να μου ζητάς εξηγήσεις… με κοιτάς χωρίς απορία…μόνο αγάπη έχει αυτό το βλέμμα..
Κ αυτό δεν το αντέχω…με κάνει να ντρέπομαι…μην με κοιτάς...είμαι πολύ λίγη..
κανείς δεν μ αγάπησε όπως μ αγαπάς εσύ......

20:45 μ.μ- (το βαθύ πουθενά..)

Πως αλήθεια τα χρώματα κίνησαν γι αλλού...;
το παρόν που ήταν μέλλον είναι πια παρελθόν...
ότι πέρασε πάει στο βαθύ πουθενά..

00:08 π.μ- (μια αμυδρή αναφορά σε κάποιον..)

Ταξιδεύω πάλι...να κάνω δεν μπορώ αλλιώς.....ζωγραφίζω νεκρά κορμιά ανθρώπων σε παλιά χαρτιά, μετά τα κάνω μπαλίτσες κ τα πετάω στο σκυλί μου για να παίξει..βγαίνω στο μπαλκόνι και πιάνω κουβέντα με τον θεό μου.. χτυπάει το τηλέφωνο..κανείς...

Ανάβω τον υπολογιστή κ κάθομαι μπροστά του...Σε βρίσκω .. σου μιλάω...σε θυμώνω..σου γελάω.....

Πες μου κάτι.. κάτι αληθινά μυστικό ή κάτι μυστικά αληθινό..να το ξέρουμε μόνο οι δυο μας..
κάτι που θα μας δέσει βαθιά μέσα στην τρέλα μας.... θέλεις?

χαρίζω σκέψεις σε νεκρές οθόνες που κατοικούνται από παλλόμενες, έρημες ψυχές..

ευτυχώς υπάρχεις κ εσύ μέσα σ αυτές ακριβέ μου Φίλε που σ αγγίζει η θάλασσα....

ευτυχώς...

καληνύχτα..

...

Είναι αυτό που είναι…

Πώς να εξηγήσεις την χαρά ενός μικρού παιδιού με λευκή καρδιά που ανακαλύπτει την χαρά του να σκαρφαλώνει σ’ ένα δέντρο ή του να τρέχει ξυπόλητο σε μια ζεστή αμμουδιά βρέχοντας τα πόδια του στην θάλασσα....

Υπάρχουν λόγια;…πες μου…

Λέω στο μυαλό μου να πάψει το παιχνίδι του προσδιορισμού.. δεν έχει καμία σημασία αυτή η ηλίθια συνήθεια να θέλουμε οπωσδήποτε να προσδιορίζουμε ,να κατατάσσουμε και να κατηγοριοποιούμε τα αισθήματα μας..

Είναι αυτό που είναι..

Κατηγορία από μόνο του ίσως..
Να την πάλι η απεγνωσμένη παρεμβολή της λογικής μου.... (βγάλε τον σκασμό κ μπες στο κλουβί σου ηλίθια μαϊμού....)

Είναι απλά σαν να βλέπεις το περίγραμμα ενός ανθρώπου πίσω από ένα τζάμι ( κάπου κοντά στην θάλασσα,παρέα με τον σκύλο σου..) κι εσύ να θες να παρατήσεις ότι κάνεις και να πας να τρέξεις κοντά του γιατί ξέρεις πως ίσως αργήσεις να τον νιώσεις κοντά σου πάλι.. τι σημασία σε ποια πυκνότητα βρίσκεται.. καμία..
Και πριν αυτό ήθελες.. μα τώρα είναι όλα λίγο αλλιώς.. τώρα είναι αλλιώς..

Είναι αυτό που είναι…

Eίναι Αγάπη…. Είναι Έρωτας τρυφερός , γλυκός, απλός, αληθινός..
Xωρίς φόβο.. αγωνία…πόνο…

Είναι Α έ Γ ρ Α ω Π τ Η ας ….

*

ΒΙΩΜΑ

Μη γυρεύεις εξηγήσεις

μη ζητάς περιγραφές

μη φυλακίζεις την αλήθεια σε καλούπια

μονάχα να το ζεις

να μην ξοδεύεσαι

όχι άλλες εξηγήσεις

όχι περιγραφές

τον εαυτό σου κράτα

χωρίς καλούπι

γυμνό σαν την αλήθεια

μη φοβάσαι

φύλαξέ το καλά!

βίωμα είναι δεν μεταδίδεται

μονάχα να θυμάσαι φύλαξέ το καλά!

φύλαξέ το καλά δε χωρά ετυμολογία

φύλαξέ το καλά στην εμπειρία

δε μπαίνει συρματόπλεγμα στο άπειρο

ούτε κανόνες,

δεν υπάρχει του βιώματος γραμματική

μονάχα να το ζεις να μην ξοδεύεσαι

τον εαυτό σου κράτα

φύλαξε το καλά!

( κάποιου.... δυστυχώς δεν ξέρω ποιανού...)

^

Εις μνήμην των σκέψεων που εδολοφονήθησαν άγρια σήμερα το πρωί κ χάθηκαν για πάντα...

%

..Κι όμως μια ανεξακρίβωτη στιγμή σ εξακριβώνω μέσα μου ...

$

Αγαπητό μου ημερολόγιο...
Γράφω ροζ σήμερα γιατί τέτοιο χρώμα έχει το καινούργιο κινητό της Μαρίας...Αν δεν την άγχωνε η μεταπώληση θα έβαφε και το αμάξι της ροζ..να πάει ασορτί με την ψυχή που κουβαλάει..
Αναρωτιέμαι πόσο ακριβά είναι τα όνειρα που μοιράζεσαι με τους πιο αγαπημένους φίλους..και πόσο κοστίζει αυτό το "αχ" που ξεγλιστράει από μέσα τους..
Κάτω από τον απορροφητήρα χθες χαράματα, πήραμε το καράβι της γραμμής με δυο σακίδια στην πλάτη και κατεβήκαμε Σαμοθράκη..
Με βαριά τσιγάρα ανάμεσα στα δάχτυλα...εκείνη μου μιλούσε μ ένα βλέμμα όλο χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις..(θα πάμε ..)..και εγώ την άκουγα να με ταξιδεύει μ' ένα μυαλό αιχμάλωτο στις λέξεις της ..
Δεν ξέρω πότε ..αλλά θα πάμε,γιατί η ζωή μας έχει αγαπήσει εμάς τις δυο μαζί κ ζυγίζει με φροντίδα τα όνειρα μας..
Θα πάμε γιατί μας περιμένει η Κατερίνα πάνω στα βράχια,που πριν αποφασίσει να 'ρθει να μας μιλήσει θα μας παρακολουθεί επί μισή να βρίζουμε γελώντας η μια την άλλη..γιατί εκείνος ο τύπος ο χαρμάνης παραδίπλα ,θα μας χρειαστεί ..και γιατί η τέλεια τετράδα διψάει να σχηματιστεί γύρω από την γλυκιά ζάλη της φωτιάς που περιμένει να ανάψει από τις σπίθες που θα πετάγονται από τα μάτια και τα γέλια μας..
Υπάρχουν μερικές ψυχές με φώτα αναμμένα μέσα στην καρδιά ,χέρια που σου βγάζουν τα μαύρα γυαλιά από τα μάτια ,επειδή γουστάρουν να κοιτάνε μέσα σ' αυτά ..κ να σου δείχνουν μια όμορφη ανατολή που έρχεται..κ να σου θυμίζουν μόνο μ ένα χαμόγελο πως όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να το θες....αρκεί να το ονειρεύεσαι..
Ευτυχώς...
Μαρία..οι φάροι μέσ' στην νύχτα θα περιμένουν τα μάτια μας για να ανάψουν..
Σε φιλώ γλυκά Φίλη μου....

#

_Ηδονή... σαν να είμαι μόνη κ να ασελγώ πάνω στο κορμί μου κ αχόρταγα μάτια πίσω από λεπτές χαραμάδες να κλέβουν την ηδονή μου..

_Έτσι νιώθεις?

_Έτσι... ή σαν γονατισμένη να τιμώ τον Άντρα που με την δύναμη του με κέρδισε..κ περαστικοί να ρίχνουν λιγωμένες ματιές γεμάτες ζήλια.. κι εγώ να κάνω πως δεν τους βλέπω, αλλά τα ξαναμμένα τους πρόσωπα να τρέφουν την πουτάνα που κρύβω μέσα μου..

_Σταμάτα...

_Τι σημασία έχει... θα συνεχίσω να κάνω πως δεν τους βλέπω... έτσι κι αλλιώς...

!

Δεν υπάρχουν ιστορίες όμορφες.. ούτε όμορφες ζωές υπάρχουν. Μια διαδρομή είναι μόνο,γεμάτη στιγμές και μονοπάτια.
Αποφάσεις που πρέπει αν παρθούν,επιλογές που θα καθορίσουν το μετά.
Σκέψεις που έκανες ή που θα κάνεις..
Πόσες απ' αυτές έγιναν λέξεις και ξεχύθηκαν στα χείλη σου ..
Πόσες πνίγηκαν στην θάλασσα των φόβων σου και έγιναν σύννεφα;..
Πόσες κρύβεις για να μου τις χαρίσεις κάποιο βράδυ που θα νιώθεις ότι μ' αγαπάς;..
Κι εγώ θα τις αρπάζω αδηφάγα,θα τις αναλύω κρυφά μέσα στην ψυχή μου κ θα παρακαλάω να μ αγαπάς το ίδιο κ αύριο το βράδυ..
"Μην φύγεις...μείνε λίγο ακόμη..."
Μείνε, κι εγώ θα σου τάξω τα πιο όμορφα όνειρα..
Μείνε..