Ανάμεσα σε φωνές και λέξεις ψάχνω ήσυχες γωνιές να γείρω το κεφάλι πάνω στα χέρια μου.. μόνη και ήσυχη να χαρώ το γλυκοκελάρισμα της μέρας..να χαρώ εκείνο που με περιτριγυρίζει γλυκά κι αόρατα, χαιδεύοντας μου την ψυχή..
Μόλις βραδιάζει σε ζητώ.. μέσα στην νύχτα τυλίγομαι σε πέπλα αστεροκεντημένα και σε καλώ να έρθεις ..
Ρίχνω την σκέψη μου σαν βότσαλο σε λίμνη μαγική και κοιτώ τους στρόγγυλους κυματισμούς που απλώνονται γύρω της.. κλείνω τα μάτια σφιχτά και εύχομαι να φτάσουν ως εσένα, να μεταμορφωθούν σε ρίγος νυχτερινό και να διατρέξουν το νου σου, να μπερδευτούν με τις σκέψεις σου και να με φέρουν μπρος στα μάτια σου, εικόνα φευγαλέα..χωρίς να ξέρεις το γιατί..
Η αγάπη όρια δεν έχει και ούτε η επιθυμία ξέρει απο δεσμά.. ελεύθερη απλώνεται μέσα στις ψυχές και πάνω στα κορμιά την φλόγα της ανάβει, καίγοντας την φυλακή της λογικής, γεμίζοντας τον ουρανό χρώματα και ήχους πρωτάκουστους απο ανθρώπινο αυτί..
Μα αυτό που είναι,είναι. Και δεν αλλάζει. Και ούτε θέλω εγώ να τ' αλλάξω ..
Αν ο δρόμος σου ,σου λεει να φύγεις... φύγε..μην κοιτάς πίσω σου λεπτό.. γιατί η αληθινή αίσθηση δεν μπορεί να συγκρατηθεί ούτε απο φόβους,ούτε απο θολά ακατανόητα παιχνίδια .. ούτε απο σκέψεις ψέυτικης δικαιοσύνης.. ούτε απο μετριότητες. Και μην κοιτάς που εγώ μπορούσα να μεταμορφώνω τις στάλες σε χείμαρο.Φταίει που είναι χείμαρος όσα κουβαλάω απο την ώρα που 'ρθα σ' αυτήν την γη και ξέρω καλά πως η αληθινή ομορφιά κυλάει ποτάμι ορμητικό, μπρος στα μάτια των ανθρώπων παρασέρνοντας στο διάβα της κάθε μικρότητα που φωλιάζει μέσα μας.
Ακόμη ξεχύνονται σκέψεις για σένα, μα δε με πειράζει,ούτε με ποναει..απλά συμβαίνει..
Είναι βήματα στα σύννεφα..
Θα ανοίξω διάπλατα τα παράθυρα σήμερα.. έχει έναν ήλιο δυνατό..
Σε φιλώ..

Καθοδηγούμενη σιωπηλά από τις επιθυμίες του, γράφει υπάκουα λέξεις ν αγκαλιάσουν την ψυχή του..
Λέξεις, που σαν πουτάνες καθισμένες νωχελικά σε κόκκινους βελούδινους καναπέδες ,την κοιτούν χωρίς να της μιλάνε..
Σκύβουν κι ενώνουν τα πρόσωπα τους.. ψιθυρίζουν συνωμοτικά η μια στην άλλη μυστικά καλά κρυμμένα απο αθώα μάτια και μετά ρίχνοντας το κεφάλι πίσω αφήνουν γέλια πρόστυχα να ρέουν από τα βαμμένα κόκκινα τους χείλη ..
Με τα μάτια καρφωμένα πάνω της, σέρνουν ηδονικά τα μακριά τους νύχια πάνω στις γάμπες τους και της κάνουν νόημα με τα μάτια να καθίσει κοντά τους .. μα αυτή στρέφει την σκέψη μακριά και αφήνει τα μάτια της ν ακολουθήσουν τα πουλιά που πετούν προς τον βορρά... τις χαρίζει σε κείνον..
Οι ώρες της σέρνονται με βήματα αργά και κουρασμένα.. άσκοπα περιφέρονται σε ξεθωριασμένες μνήμες σιγοτραγουδώντας βαριεστημένα σκόρπιες μουσικές που κατεβαίνουν ως την άκρη της γλώσσα της..
Βγαίνει.. περιφέρεται.. Σε μια γωνιά του δρόμου σταματά και συνεχίζει το μονότονο τραγούδι της ..οι περαστικοί ρίχνουν αστέρια στο καπέλο της .. άλλοι ρίχνουν αστέρια κι άλλοι ρίχνουν κέρματα χωρίς αξία.. εύχεται σιωπηρά να είχαν όλοι αστέρια που τους περισσεύανε ..
Τα λόγια της τα μετράει τώρα τελευταία.. ο λαιμός της γέμισε λέξεις που δεν είπε.. τις καταπίνει μια- μια και αυτές γίνονται ώρες που σέρνονται με βήματα αργά και κουρασμένα…. γίνονται φυλακή που καταπίνουν την φωνή της και την αφήνουν σιωπηλή..
Είναι και αυτή η βροχή που τραγουδά μαζί της το μονότονο τραγούδι της.. είναι κι αυτές οι στάλες που πέφτουν και ξαποσταίνουν πάνω στα κλαδιά και στα φύλλα τρέμοντας γλυκά σε κάθε άγγιγμα του ανέμου.. είναι και η βροχή .. είναι κι αυτή η σιωπή που κουβαλά μαζί της τα απογεύματα και βάφει γκρίζο το φθινόπωρο..
Είναι κι αυτές οι λέξεις ..οι λέξεις που μοιάζουν με πουτάνες που ξαποσταίνουν.. και αυτοί οι ξένοι που ξέμειναν από αστέρια… είναι κι αυτοί οι ξένοι…

Περπατά ξυπόλητη πάνω στο μονοπάτι της.. κρατά τα παπούτσια της στα χέρια και είναι σιωπηλή..
Μπορείς να την κρυφοκοιτάζεις αν θες.. δεν την πειράζουν τα πεινασμένα σου μάτια πάνω στο κορμί της.. την ερεθίζει η κρυφή σου επιθυμία.. την κεντρίζουν οι κρυφοί σου φόβοι.. έναν έναν τους έχει αγγίξει κάτω από το λεπτό σου δέρμα όταν την κοίταζες στα μάτια.. έναν έναν τους μέτρησε όταν βουτούσες στην ψυχή της..
Τις σκέψεις της για σένα τις φυλάει σ ένα παλιό τσίγκινο κουτί από καραμέλες γιατί κάποτε θέλει να σου τις χαρίσει. Φυλάει τις σκέψεις της, φυλάει τα δώρα της.. φυλάει την ψυχή της και κλείνει σφιχτά το καπάκι να μην της ξεφύγουν , μην σ αγγίξουν και σε τρομάξει η φωτιά τους.. Νιώθει ρίγος όταν την σκέφτεσαι.. οι σκέψεις σου γι αυτήν γίνονται παρουσία, παίρνουν μορφή και την περικυκλώνουν.. κάθε φορά..
Είσαι εκεί.. εσύ και η επιθυμία σου.. εσύ και η φυγή σου.. εσύ .. κι αυτή σε κοιτάει και ένα γέλιο πλημμυρίζει την καρδιά ,τα μάτια και τα χείλη της γιατί εκείνη έμαθε να ξορκίζει όσα φοβάται ..

.. από χθες νιώθει στο κατώφλι του δωματίου της σιωπής.. οι λέξεις τελειώνουν.. ξέρει πως εκεί κρύβεται και η λήθη και δεν θέλει να την κοιτάξει καταπρόσωπο.. η λήθη είναι πιο δυνατή από αυτήν.. πιο δυνατή κι από όλα όσα αισθάνεται.. η λήθη είναι γλυκιά και ήσυχη σαν την γκρίζα μέρα που απλώνεται έξω από το παραθύρι της..
Θέλει ν αποδράσει..

Ήσουν εκεί, φίλος ακριβός, και μ αγκάλιαζες με τα χέρια.. μ αγκάλιαζες με τα μάτια.. με την ψυχή.
Μ άφηνες να σ ακολουθώ και να σε ψάχνω.. μ άφηνες να κουλουριάζομαι στα πόδια σου.. μ άφηνες να σου γελάω και όταν μ έβλεπες να σκοτεινιάζω μ έκανες εσύ να γελάω.. ήσουν εκεί, άνθρωπος αγαπημένος, παρουσία ζεστή, που γέμιζε τον μικρό μου κόσμο, με δυο μάτια γεμάτα και μια ψυχή χαλαρή, έτοιμη να δώσει.. ψυχή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του γέλιου μου, στα μέτρα της προσδοκίας μου, στα μέτρα της σκοτεινιάς μου που με το μαγικό σου ραβδάκι φωτίζεις χωρίς καν να αντιλαμβάνομαι το πώς..
Άνοιξα τον εαυτό μου και σ άφησα να πάρεις ότι χρειαζόσουν.. κομμάτια από φως που ξεχυνόταν από το βάθος της ύπαρξης μου.. δεν φοβάσαι την αγάπη εσύ.. μόνο προσποίησε πως την φοβάσαι μα εγώ ξέρω πως δεν την φοβάσαι καθόλου.
Ξέρεις καλά όπως κι εγώ, πως η Αγάπη δεν έχει λόγια για να εκφραστεί και ούτε χρειάζεται να μιλάμε πολύ γι αυτήν.. κάθεται σιωπηλή και μόνο να δίνει ξέρει.. δεν της έμαθε κανείς να μιλά.. κάθεται σε μια γωνιά κ απλώνει τα φτερά της πάνω στους ανθρώπους, γεμίζει την καρδιά τους με λουλούδια κ αλήθειες, με δάκρυα λυτρωτικά και γέλια που ξεχύνονται από την ρίζα της καρδιάς.. απλώνεται σαν κύμα ζεστό και αγκαλιάζει έρημα κορμιά, χτυπάει σαν παλμός και δίνεται σαν δώρο που δεν περιμένει αντάλλαγμα γιατί μόνη της επιθυμία είναι να δωθεί..
Η Αγάπη είναι ελευθερία.. ελευθερία είναι η Αγάπη..
και το ένιωσες κι εσύ..

Βραδυνή πλάνη...

"Αδέσποτες χορεύουν οι ζωές μας
ξηλώνουν και τους επτά ουρανούς
κι οι πρόστυχες, φοβισμένες ματιές μας
σφηνώνουν σ' άδειους καιρούς.

Υγραίνοντας τη βραδινή μας πλάνη
μόνοι γλυκοφιλάμε το σκοτάδι.

Ανέραστες σβήνουν οι ηδονές μας
μαυρίζουν διψασμένα κορμιά
κι οι ψεύτικες, τρομαγμένες φωνές μας
γκρεμίζουν τείχη φανταστικά.

Υγραίνοντας τη βραδινή μας πλάνη
μόνοι γλυκοφιλάμε το σκοτάδι.

Όταν ο χώρος με κυκλώνει σαν πνεύμα
με καθηλώνει η αλήθεια που σπρώχνω
καθώς αγγίζω το πιο όμορφο ψέμα.... τελειώνω.."

«Μόνη επιθυμία της αγάπης είναι να εκπληρωθεί..
Αν αγαπάς όμως κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές:
Λιώσε και γίνε σαν τρεχούμενο ρυάκι που τραγουδά την μελωδία του μέσα στην νύχτα..
Κατανόησε τον πόνο της υπερβολικής τρυφερότητας.
Πόνεσε από την ίδια την κατανόηση της Αγάπης σου και μάτωσε με προθυμία και αγαλλίαση..»
KHALIL GIBRAN

Ένα σπίτι ξεχασμένο σε μια γειτονιά ..
Το κοίταξα φευγαλέα καθώς περνούσα εχθές και προσπάθησα να αποφασίσω αν μου αρέσει ή όχι.. έτσι στα γρήγορα..
Τα αγριόχορτα στην αυλή του, κοντεύουν να το προσπεράσουν στο ύψος.. τα χρώματα από τους τοίχους ξεθωριασμένα και η περίφραξη σχεδόν κατεστραμμένη.. μα έχει αυλή για να παίζουν παιδιά και να μαζεύονται φίλοι αγαπημένοι και ένα βλέμμα γλυκό, γεμάτο υποσχέσεις ζεστασιάς..
Ένα σπίτι που θα μπορούσε να είναι μόνο δικό μου.. μ ένα φτηνό νοίκι θα μπορούσε να φιλοξενήσει τα όνειρα ,τα γέλια, τις ανησυχίες και τους μικρούς μας φόβους χωρίς να το νοιάζει το κόστος της ψυχής του, -έμοιαζε πολύ δυνατό για να το απασχολούν μικροπρεπείς ανησυχίες -κι ας έμοιαζε παραπονεμένο και απροστάτευτο..
Ένα σπίτι έτοιμο ν’ ανοίξει την αγκαλιά του....
Ένα σπίτι ξεχασμένο σε μια γειτονιά, που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο ένιωσα πως μου μοιάζει..

Ήρθες και με πήρες απ το χέρι πάλι.. έκανες μια από κείνες τις μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις σου και μου χάιδεψες την ψυχή, μ’ αγκάλιασες, μου ‘μαθες.. μου ΄δειξες..
Διαχρονικότητα.. με τι έχει να κάνει?.. μάλλον με τίποτα , μάλλον με όλα..
Αγγίξαμε τ’αστέρια σήμερα, το ένιωσες?.. γι ακόμη μια φορά... ευτυχώς..

Δεν υπάρχει ζύγι στο δόσιμο της ψυχής. Όταν κανείς καταθέτει τα όριά του, οι φραγμοί πέφτουν.

«Τα προκατειλημμένα μάτια είναι τυφλά.
Η καρδιά που είναι γεμάτη συμπεράσματα είναι νεκρή…»
OSSHO