Ένα σπίτι ξεχασμένο σε μια γειτονιά ..
Το κοίταξα φευγαλέα καθώς περνούσα εχθές και προσπάθησα να αποφασίσω αν μου αρέσει ή όχι.. έτσι στα γρήγορα..
Τα αγριόχορτα στην αυλή του, κοντεύουν να το προσπεράσουν στο ύψος.. τα χρώματα από τους τοίχους ξεθωριασμένα και η περίφραξη σχεδόν κατεστραμμένη.. μα έχει αυλή για να παίζουν παιδιά και να μαζεύονται φίλοι αγαπημένοι και ένα βλέμμα γλυκό, γεμάτο υποσχέσεις ζεστασιάς..
Ένα σπίτι που θα μπορούσε να είναι μόνο δικό μου.. μ ένα φτηνό νοίκι θα μπορούσε να φιλοξενήσει τα όνειρα ,τα γέλια, τις ανησυχίες και τους μικρούς μας φόβους χωρίς να το νοιάζει το κόστος της ψυχής του, -έμοιαζε πολύ δυνατό για να το απασχολούν μικροπρεπείς ανησυχίες -κι ας έμοιαζε παραπονεμένο και απροστάτευτο..
Ένα σπίτι έτοιμο ν’ ανοίξει την αγκαλιά του....
Ένα σπίτι ξεχασμένο σε μια γειτονιά, που για κάποιον απροσδιόριστο λόγο ένιωσα πως μου μοιάζει..