Πίσω από τα μάτια υπάρχουν ρωγμές και πίσω από τις σκέψεις οχυρά που φτιάχνουν οι άνθρωποι για να μπορούν να κρύβονται σε εμπόλεμες καταστάσεις..
Μα με σένα δεν λαχτάρησα πολέμους και ούτε σου ζήτησα κάτι που δεν μου πρόσφερες..
Δεν ονειρεύτηκα μέσα σε παραμύθια που δεν μου διηγήθηκες..
Δεν χόρεψα με τραγούδια που δεν μου τραγούδησες..δεν ήμουν μόνη .. σε έβλεπα καθαρά με την καρδιά μου.. ήσουν κι εσύ εκεί..
Οχι, δεν λαχτάρησα πολέμους.. σου παραδόθηκα νωρίς.. κράτησες από τα λάφυρα κάτι να με θυμάσαι?
Και που άπλωσα τα χέρια?.. μέσα στην ομίχλη τι να βρεις..
Και που σε φώναξα?.. η σιωπή σου μόνο μου ψιθύρισε.. δεν μου ψιθύρισε.. μου ούρλιαξε..
Δεν είχα δύναμή να της ουρλιάξω πίσω.. δεν ήθελα.. δεν θέλω... θέλω να σε αφήσω να φύγεις ήσυχα.. θέλω να σε αφήσω να φύγεις.. μα κάτι με κρατάει εδώ.. δες.. κάτι που μυρίζει σαν χώμα βρεγμένο.. κάτι που μοιάζει με αλήθεια γυμνή κρυμμένη μέσα στις χούφτες μου. Φοβάμαι να την αφήσω για να μην κοπώ.. και σε θέλω ακόμα, όπως θέλει το χώμα την βροχή..
Δεν έχω άλλα τραγούδια να σου χαρίσω.. σε κοίταζα που τα έπαιρνες στα χέρια σου και τα έσκιζες σαν να ήταν χάρτινες σαΐτες που αντί να βρουν την καρδιά σου, βρίσκανε το κενό.. Δεν ήξερες ότι μέσα τους έκλεινα όλα όσα δεν τολμούσα να σου πω?
Το ήξερες.. γι αυτό τα έσκιζες, για να μπορείς να με κοιτάς σαν ξένη.. για να έχεις το δικαίωμα να λες πως δεν υπήρξα ..
Κι όλες αυτές οι σκέψεις που μοιάζουν με θηλιές.. είναι μόνο δικές μου σκέψεις που παλεύουν στριμωχτά να ανοίξουν περάσματα διαφυγής μέσα από σκόρπιες επιθυμίες που μου καίνε το δέρμα..
Στείλε μου το γέλιο σου..
Έτσι.. για να χω κάτι από σένα να θυμάμαι..