Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Τίποτα...

Να γράψω από το τίποτα μου είπε.. το τίποτα είναι μικρή αγαπημένη λέξη, γιατί εκεί μέσα υπάρχουν τα πάντα. Εκεί θρηνούν οι αλήθειες του και οι δικιές μου.. οι αλήθειες μας.
Καρδιές σε καραντίνα, γεμάτες από τίποτα..
Αγαπιόμαστε χωρίς να μας δένει τίποτα… ή αγαπιόμαστε με το τίποτα να μας δένει δυνατά..
Το τίποτα είναι γεμάτο σιωπή, μα η σιωπή είναι γεμάτη ήχους και μοσχοβολάει αρώματα..
Να γράψω από το τίποτα μου είπε.. κι εγώ κάθομαι με δυνατές μουσικές να κυλάνε μέσα μου, προσπαθώντας να παίξω με αυτήν την μικρή λεξούλα, να την ομορφύνω, να την στολίσω, να την ξεγυμνώσω, να την κατακτήσω, να την ξευτιλίσω, να την κάνω ίσα κι όμοια με την μοναξιά που θρονιάστηκε στα μάτια μου και με κοιτά δήθεν αδιάφορα..
Τίποτα μέσα σε βλέμματα γεμάτα αλήθειες…
Τίποτα μέσα σε στόματα που θέλουν να ουρλιάξουν..
Τίποτα μέσα στην βουή..
Τίποτα σε κορμιά που διψάνε για ηδονή..
Τίποτα σε λόγια που ειπώνονται μόνο για να πονέσουν..
Τίποτα δικό σου δεν έχω…
Δεν βρέχει.. μα δεν λέει να στεγνώσει ο κόσμος κι όλα πονάνε βουβά..
Που είναι ο ήλιος.. γαμώτο.. που είναι ο ήλιος …
Μέσα στα ποιήματα όλα πονάνε.. κι εγώ σκαλίζω μέσα στο ζεστό μου τίποτα να βρω την γωνιά που χω χάσει, να κουλουριαστώ.. και να μην ακούω.. να μην βλέπω… να μην με νοιάζει…
Μέσα στο τίποτα να σε περιμένω να έρθεις.. μέσα στο τίποτα να έρθεις να με βρεις.. κι εκεί, να κυλήσω μέσα στο δέρμα σου έτσι απαλά… σαν αίμα ζεστό,χωρίς να χρειάζεται να πούμε τίποτα, γιατί θα τα ξέρουμε ήδη όλα..