Στ αποκαΐδια της θλίψης μου στέκομαι χαμογελώντας και σε κοιτώ πως γεννιέσαι μέσα στα μάτια μου, γεμάτος αίμα και ζωή με κραυγές δυνατές γεννιέσαι στο πρώτο φως της μέρας, παίρνεις την καθημερινή σου μορφή .. γυμνός και όμορφος, ανήσυχος και δυνατός μέσα στην βουή του κόσμου.. γεννιέσαι και πάλι όπως κάθε πρωί να θρέψεις με φροντίδα και επιμονή,την ανασφάλεια κ την προσμονή μου.. την ανάγκη, την δίψα.. την επιθυμία μου..Θα σε κρατήσω κρυμμένο μακριά από τη λήθη που σαν κοράκι πεινασμένο πετάει κάνοντας κύκλους πάνω από την θύμηση σου.
Θα αντέξω το βλέμμα σου που δεν είναι εκεί να μου χαϊδεύει τον φόβο.
Θα αντέξω τα χείλη σου που δεν μου γεμίζουν με γλυκά ψέματα την μέρα..
Θα αντέξω την σκέψη σου που ανελέητα πετάει μακριά και ξαπλώνει σ άλλες αγκαλιές..
Θα αντέξω να μην αντέχω την ωμή παρουσία της απουσίας σου..
Έτσι κι αλλιώς… μια μέρα είναι θα περάσει.. ποιος ξέρει.. αύριο ίσως να μην γεννηθείς τόσο νωρίς....
