Πήγα στο μονοπάτι μου σήμερα..

Άρχισα να περπατώ ανάμεσα στις παλιές λεύκες σέρνοντας τα πόδια μου μέσα στα πεσμένα ξερά φύλλα.. από παιδί μου άρεσε να ακούω τον θόρυβο που κάνανε όταν τσαλακωνόταν ,σπάζανε κ θρόιζαν ενώ τα παρέσερνα.. ένιωθα κ ακόμη νιώθω σαν να μου μιλάνε..

Νιώθω όμορφα εκεί.. σαν να μπαίνω σ έναν κλειστό χώρο που μυρίζει υγρασία κατά τόπους και σου υποδηλώνει έτσι την αυθεντικότητα της σαφής παμπάλαιας ύπαρξης του..

Περπατώ αργά κ αφουγκράζομαι τον παλμό της ατμόσφαιρας και του εαυτού μου μέσα σ αυτήν.. σε κάθε βήμα μου γίνομαι όλο κ πιο σιωπηλή μέσα μου.. τα δέντρα κ οι ξεροί θάμνοι αγκαλιάζουν τα βήματα μου λες και με προστατεύουν από κάθε άλλη πραγματικότητα πέρα από την δική τους..

Κατευθύνομαι προς το μικρό ξέφωτο στην κοίτη του ποταμού και κάθομαι πάνω σε μια πράσινη λεία πέτρα. Στρίβω τσιγάρο..

Γύρω μου ήσυχα υγρά δέντρα, ξεκουράζουν τις ρίζες τους μέσα στο νερό και τα μάτια μου τα χαϊδεύουν.. κοιτάζω το νερό που τρέχει ασταμάτητα και ανεμπόδιστα ανάμεσα στις πέτρες και νιώθω πως έτσι κάπως είμαι κι εγώ… συνεχίζω να κυλάω ανάμεσα σε πέτρες …

Τις σκέψεις μου μόνο τις παρατηρώ κ τις αφήνω να διαλυθούν σαν σύννεφα…

Αφήνομαι ..βυθίζομαι στην πληρότητα του ήσυχου, χωρίς σκέψεις εαυτού μου.. σιωπούν και τα πουλιά για λίγο λες κ δεν θέλουν να με αποσπάσει τίποτα.. μα όχι πολύ αργότερα, μια μαύρη κάργια εμφανίζεται κ κάνοντας έναν μικρό κύκλο κράζει δυο φορές μόλις με βλέπει ..σηκώνομαι να φύγω αφού μου το ζητάει.. ξαναβάζω την μουσική στ' αυτιά μου και ρίχνω μια μάτια πίσω μου καθώς προχωρώ να συναντήσω ξανά την καθημερινότητα κ τις σκέψεις μου..

Με περιμένουν σπίτι…