Και πώς να μιλήσεις τώρα γι αυτόν τον έρωτα που πέρασε ξυστά και ίσα που πρόλαβε με το χρώμα του να βάψει μιαν άκρη της καρδιάς σου κόκκινη, κι εκεί που τον έβλεπες με μια γλυκιά ορμή να έρχεται κατά πάνω σου, τούμπαρε σε μια κλειστή στροφή κ άρχισε να χάνει τα όμορφα χρώματα του..
K πώς να του πεις ότι δεν είναι αυτό το διαφορετικό που νόμισες πως είδες μέσα στα μάτια του… πώς να του εξηγήσεις με λέξεις πως ήταν καλοκαίρι τότε, μα τώρα σου μυρίζει λίγο σαν φθινόπωρο κ το φθινόπωρο –πώς να το κάνουμε- σου φέρνει μια μελαγχολία…σου παίρνει το χαμόγελο από τα χείλη.. κι εσύ μόνο να χαμογελάς θέλεις…
Πώς να του μιλήσεις για την Αγάπη, για θαύματα, για μουσικές, για μαγεία, για όμορφα ηλιοβασιλέματα, για μυστικές σκέψεις και τρελά ταξίδια όταν κοιτάς και δεν τον βλέπεις πια κοντά σου…
Πώς να πεις πως κάτι σε κάνει να θες να φύγεις.. ίσως είναι το φθινόπωρο που ήρθε νωρίς.. πιο νωρίς απ ότι το περίμενες…
Πώς να του πεις πως σε πληγώνει η απουσία μέσα στην παρουσία του.. και πως η ατόφια απουσία σε πονάει λιγότερο, από αυτήν που ξεχύνεται από τις χαραμάδες μιας παρουσίας που ξεθωριάζει… σε πληγώνει η μοναξιά που σου δίνει γιατί θέλησε να δει την καρδιά σου από περιέργεια κ μετά σαν φίλος επέλεξε να καθίσει απέναντι της κ να την κοιτάζει χωρίς να την αγγίζει …
Άραγε αξίζει τον κόπο να εκδικούμαστε τον εαυτό μας; Να του παίζουμε αυτό το ψυχοφθόρο κρυφτούλι. Να τον φοβόμαστε, να τον απαρνιόμαστε, να τον προδίδουμε… Εν ονόματι τίνος πιστεύω και ποιας ανάγκης; Ποιος κινεί τα νήματά μας; Σε ποιο κουκλοθέατρο είμαστε μαριονέτες;
Πώς να του ζητήσεις να σου δώσει την αλήθεια του, ενώ δεν ξέρεις αν μπορεί να την δώσει στον ίδιο του τον εαυτό..
Πώς να του ζητήσεις να είναι εκεί όταν δεν έχεις κανένα δικαίωμα να το κάνεις.. όσο έντονα βαθιά μέσα σου κι αν το επιθυμείς.. πώς να του εξηγήσεις ότι δεν τον χόρτασες ακόμη…
Πώς να του εξηγήσεις ότι η Αγάπη δεν είναι φόβος, ούτε λογική…η λογική είναι φυλακή..… Πως και γιατί να το εξηγήσεις αυτό.…
Το παιχνίδι της Αγάπης όταν οριοθετείται τελειώνει.
Ότι μοιραζόμαστε οι δυο μας, είναι μόνο στιγμές σ ένα σύμπαν ψευδαισθήσεων... κ όταν παύουν οι στιγμές μας, παύουμε να υπάρχουμε κ εμείς …
Κοιτάζεις πέρα από τον ορίζοντα προσπαθώντας να τον εντοπίσεις με τη σκέψη. Να νιώσεις τι νιώθει, να μαντέψεις τη σκέψη του, να δώσεις απάντηση στο γιατί δεν άκουσες ξανά ούτε έναν ψίθυρο πίσω από τη φωνή και τις λέξεις του.
Οι άνθρωποι είναι μια αναστάτωση… Τους γνωρίζεις, μαθαίνεις τα όνομα τους, λες μια λέξη μαζί τους και μετά φεύγουν.
Άλλοι έρχονται σαν κύματα, ανεβαίνουν και πέφτουν.. κύματα που τα φτιάχνει ο αέρας σ ένα χωράφι με στάχια..
Βαριέμαι μερικές φορές…κάνω τα ίδιο λάθος συνέχεια.. συνεχίζω και πιστεύω..
Κοιτώ σιωπηλά μετρώντας τις επιλογές μου. Πόρτες κλειστές.
Φεύγω…. Έχω ήδη φύγει…με παιδεύει λιγότερο αυτό..
Κλείνω τα μάτια για να φύγω από την πραγματικότητα. Είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι..
Να προσέχεις…
(The code is your own name..)
