Μα δεν θέλω να φιμώσω την σκέψη μου..όχι τώρα..όχι εδώ.. Δεν έχει σημασία αν θα γυρίσει ο άνεμος διαβάζοντας αυτές τις φτωχές γραμμές..έχει σημασία μόνο το βλέμμα που θα πέσει πάνω στην ψυχή που ξεχύθηκε...πως να στο πω... έμαθα να στρέφομαι στην Αγάπη και στην Διαφορετικότητα.. μα η Αγάπη είναι ωκεανός μεταμφιεσμένος σε δροσοσταλίδα κολλημένη στα αριστερό φτερό μιας ασημένιας πεταλούδας που κρύβεται στην σκιά ενός πετάλου.. Αυτήν δεν κομπάζει..ούτε κ πετάει πολύ..δεν της αρέσει να την βλέπουν μάτια ,ούτε οι φανφάρες της αρέσουν.. κάθεται σιωπηλή , σεμνή ,αθώα κι όμορφη μέσα στην μεγαλειότητα της, έχοντας πλήρη επίγνωση της βαριάς ευθύνης που κουβαλάει πάνω στο διάφανο φτερό της .. Και η Διαφορετικότητα... η Διαφορετικότητα είναι μια λέξη που πολλοί νομίζουν πως έχουν κατακτήσει.. μα από όσους ξέρω, μόνο εσύ την έχεις κάνει δικαιωματικά κτήμα σου, γιατί αυτή υπογράφει μεγαλειωδώς και το πιο απλό σου "γεια"..αυτή ουρλιάζει σε κάθε οδυνηρή σου "καληνύχτα" την ώρα που την στέλνουν τ ακροδάχτυλα σου στην οθόνη μου, για να με διαλύσει κατάβαθα για ένα σύντομο δευτερόλεπτο ..τόσο σύντομο και τόσο αδιόρατα μικρό, που μόνο τα πιο βαθιά κι αληθινά μου κύτταρα το αντιλαμβάνονται κάθε βράδυ λίγο πριν κλείσω τα μάτια μου για να κοιμηθώ..
Πως να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα της ψυχής μου που μέσα μου οι σκέψεις ανακατεύονται κ τρέχουν σπρώχνοντας η μια την άλλη βίαια ψάχνοντας κάπου να ξαποστάσουν.. ποια θα προλάβει να κλέψει πρώτη μια δανεική γωνιά ν αποστάξει την ουσία της πάνω σε τυχαίες μοναχικές κραυγές ζητιανιάς..
Μια γέφυρα θα χτίσω μέσα στον χειμώνα..πέτρινη θα είναι..μέσα σε ομίχλη πυκνή..θα ενώνει τον κόσμο μου με τον δικό σου για να μπορώ να έρχομαι ,να με φιλοξενείς παρέα με την μοναξιά μου και να διώχνεις από πάνω μου την σκουριά.. Nα με βάζεις στο κρεβάτι σου, να με σκεπάζεις με τα σκεπάσματα σου για να μην κρυώνω, κι εσύ μετά, ευγενικός πρίγκηπας, να κάθεσαι μπροστά στο χάος των σκοτεινών σου σκέψεων και να παρατηρείς όσα σκιρτούν, την ώρα που θα μπερδεύονται σε αυτό σιωπηλά τα όνειρα μου μαζί με τον ήχο της θάλασσας που θα μπαίνει απαλά σαν νεογέννητο τραγούδι μέσα από το μισάνοιχτο παράθυρο .... Λήθη γλυκιά..κρυμμένη μέσα στο μικρό,γαλάζιο,ιδιωτικό σου βασίλειο.....
Ήρθες λίγο πιο σιωπηλά..κ λίγο πιο διακριτικά..κ έπαιξες για λίγο με τις αποχρώσεις μέσα μου.. Κ μετά μου χάρισες το κομμάτι εκείνο..'Αρχισαν ξαφνικά να με τυλίγουν οι νότες και οι στίχοι του..
Transport, motorways and tramlines Starting and then stopping Taking off and landing The emptiest of feelings Disappointed people clinging on to bottles And when it comes it's so so disappointing Let down and hanging around Crushed like a bug in the ground Let down and hanging around Shell smashed, juices flowing Wings twitch, legs are going Don't get sentimental It always ends up drivel One day I'm going to grow wings A chemical reaction Hysterical and useless Hysterical and ... Let down and hanging around Crushed like a bug in the ground Let down and hanging around Let down again Let down again Let down again...
Μοιάζεις να έχεις μέσα σου την γνώση του πόνου μου..μόνο που τον δικό μου πόνο εγώ τον έχω τιθασεύσει.. (χρόνια με το μαστίγιο στο χέρι βλέπεις)..τον εκπαίδευσα να μένει σιωπηλός..ο δικός σου ακόμη σαν αγρίμι ουρλιάζει κ σε παιδεύει συνέχεια..
Έτσι όπως περίμενες από πίσω μου στην ουρά της τράπεζας την σειρά σου, ακούμπησες απαλά τον αγκώνα μου κ μετά έσκυψες στ' αυτί μου κ ψιθύρισες.. Είπες " για όλους σαν εμάς".. Έτσι είπες.. Στην αρχή είπες "για μένα και για σένα"..και μετά είπες "για όλους σαν εμάς.." Γύρισα κ κοίταξα αυτόν που μου ψυθίριζε μουσικές πατώντας προσεχτικά ένα απο τα πιο ευαίσθητα κουμπάκια μου.. Κρατούσες ένα ποτήρι κρασί εκεί στην μέση της τράπεζας κ έκανες μια πρόποση στην δική μας ιδιωτική γιορτή χωρίς να σε νοιάζουν οι άλλοι που συνέχιζαν να περιμένουν κουρασμένοι την σειρά τους. Ξέραμε πως δεν μας έβλεπε κανείς τους, έτσι όπως είχαμε κρυφτεί μέσα στο παιδικό πολύχρωμο νεφέλωμα μας.. Δεν μπορούσαν να μας δουν ..όχι χωρίς το μαγικό τους καλειδοσκόπιο, που κανείς δεν σκέφτηκε να πάρει μαζί του..κ ανάθεμα αν θυμόταν κανείς τους που το είχε καταχωνιάσει.. Ακούμπησες το ποτήρι σου στα χείλη μου κ εγώ δοκίμασα λίγο απο το κρασί σου.. Αφέθηκα όταν με κράτησες απο την μέση κ με λίκνισες απαλά, γιατί ένιωθα την καρδιά σου να δονείται μέσα σε γνώριμους στίχους κ οικείες μουσικές.. Ανατρίχιασα από χαρά γιατί βρήκα έναν γνώριμο φίλο μέσα σ έναν κόσμο που δεν αντιλαμβάνονται οι πολλοί.. Έμεινα να κοιτάζω την θολή εικόνα των ματιών σου που δεν μ άφηνε να διαβάσω την αλήθεια που έψαχνα να βρω μέσα τους..καλύτερα.. Με καθησύχασαν πολύ τα μάτια σου αλλά πως να σου το πω αυτό.. δεν σου το είπα.. Μια γυναίκα σαν του λόγου μου, μόνο σε τρελά μάτια της αρέσει να κοιτάζει.. εκεί βρίσκει τα δικά της αναγνωρίσιμα συναισθήματα.. Έκανες να φύγεις.. σου κράτησα για λίγο το χέρι.. "Θα σε περιμένω στις 12,15" μου είπες.. Θα έρθω.. Θα είμαι εκεί να σου δώσω το φιλί που σου χρωστάω.. Σ'ευχαριστώ για το ταξίδι φίλε.. Καληνύχτα..
Ποιοςχρόνος και ποια πραγματικότητα με κρατάει εγκλωβισμένη στην φυλακή του " τώρα" και του "εδώ"... Στενά τα όρια του κι εγώ παλεύω να ξεφύγω από αυτά.. προσπαθώντας την ίδια στιγμή να συνεχίσω να πατάω την λεπτή γραμμή ισορροπίας που ξεχωρίζει όσα βλέπουν τα μάτια μου από αυτά που διψάει να δει η ψυχή μου .. Που ήμουν...που βρέθηκα.... Λεπτές σταγόνες προσμονής τρεμοπαίζουν στα χείλη μου κ εγώ επίτηδες δεν τις σκουπίζω.. Αφήνομαι να παρασυρθώ από το ζεστό κύμα που ταυτόχρονα παρασέρνει τον εγωισμό μου μαζί με όλα όσα νόμιζα πως ήξερα ως τώρα..
Προχωρώ στον σκοτεινό διάδρομο κ σταματάω μπροστά σε κλεισμένες πόρτες.. Όσα αντικρίζω, οικεία χαϊδεύουν τα βλέφαρα μου μα τα χέρια μου με κόπο ακόμα μπορούν να τα αγγίξουν.. Ανάβω κεριά σε κάθε μου βήμα... δώδεκα...δεκατρία... κ ξαφνικά φωτίζονται ψυχές που για καιρό περπατούσαν στα βήματα μου κι εγώ αρνιόμουν να παραδεχτώ πως στ' αλήθεια τις έβλεπα.. Οι φλογίτσες δειλά τρεμοπαίζουν μα η δύναμη τους υπερβαίνει κάθε πιθανότητα εξακολούθησης ψεύδους προς τον εαυτό μου..
Αποστασιοποιημένη από την ροή της πραγματικότητας των άλλων, νιώθω να βαδίζω πιο μόνη από ποτέ.. Παραδομένη σαν έρμαιο στην ανάγκη ν αγαπήσω κ να αγαπηθώ, παραπατάω και πέφτω σε χαντάκια..ανακατεύομαι με την λάσπη των ανθρώπων διψασμένη επιμένω να ξεδιαλέγω σταγόνες από καθαρό νερό μπας κ ξεδιψάσω την ψυχή μου. Γυροφέρνω κ σφίγγω την βρώμικη λάσπη τους στην χούφτα μου κ την στραγγίζω με δύναμη..την κάνω μια μπάλα και μένω να την κοιτάζω να γίνεται πηλός.. άμορφος...σκληρός...άψυχος που παγώνει πάνω στο δέρμα μου και σφίγγει σαν τανάλια τα όμορφα δώρα μου. Είμαι ανάξια να ζήσω το θαύμα λέω.. Ο πόνος του 'μέσα μου εαυτού' μεταφράζεται σε φριχτό πόνο του δοντιού μου.. ίσως κ να μαι τρελή.. κατεβάζω τα παυσίπονα σαν καραμέλες,αλλά ο πόνος εκεί. Προσπαθώ να ισοπεδώσω το άχρηστο συναίσθημα της αυτολύπησης μα το 'εγώ' μου ανοίγει τα πελώρια σαγόνια του κ κατασπαράζει την δύναμη μου να επιβληθώ στον μικρό εαυτό μου. "Πως γίνεται να βουτάς μέσα στην θλίψη?" "Να...παίρνω φόρα από έναν ψηλό βράχο κ χωρίς να κλείσω μάτια κ αυτιά μπλουμ....βουτάω..κ δεν με νοιάζει τι έχει από κάτω.."
Ο θαλασσινός φίλος γύρισε την πλάτη του.. το μυαλό του λογικεύτηκε.. ίσως να βρίσκει την τρέλα μου παιδική πια... ίσως να βρήκε την Αγάπη.. ίσως να γαμάει..ίσως οι σκύλοι κατάφεραν να του αρπάξουν κάνα μπούτι κ τον κάνανε δικό τους.. πάει .. έχει φύγει... πρέπει να βρω το θάρρος να τον αποχαιρετήσω , αν κ η καρδιά μου αρνείται ν' απαρνηθεί την ανάμνηση ή την ανάγκη της γλυκιάς του φιλίας..
Η πίεση που δέχομαι με φρικάρει.. Ο ρομαντικός εαυτός μου όλο ζόρια μου φέρνει..σαν μωρό επιμένει να θέλει να μοιράζεται και να μπαίνει σε σικέ παιχνίδια απατηλών ταξιδιών .. να γεύεται απατηλές αγάπες και μετά σαν δαρμένο σκυλί να κλαίει μονάχος την απατηλή κατάντια του..
Κάθομαι κ αφουγκράζομαι την ησυχία του σπιτιού μου... το τικ τακ του ρολογιού...η ανάσα αυτής που αποκοιμήθηκε στον καναπέ.. κ οι σκέψεις μου.. δυο μάτια κουρασμένα που ακόμη λάμπουν, κοιτάνε πάνω στην οθόνη τον κέρσορα να αναβοσβήνει υπομονετικά στο τελείωμα κάθε λέξης, περιμένοντας να συνεχίσει την αποτύπωση του αδειάσματος των χαζών σκέψεων του νου μου.. Ένα τσιγάρο ακόμη και θα την πέσω.. Βαθιά ρουφηξιά..
Πόσες ψυχές μπόρεσαν ν αγαπηθούν απόψε.. Πόσα κορμιά αποκοιμήθηκαν παραδoμένα στην γλυκιά ευλογία της ολοκλήρωσης ενός απίθανου οργασμού.. Ιδρωμένες παλάμες τρέξανε πάνω σε καυλωμένα κορμιά αγγίζοντας λάβες που ξεχύνονταν αναριγώντας από παντού.. θεϊκό άγγιγμα λύτρωσης.. βλέμμα πάνω σε βλέμμα..ψυχή πάνω σε ψυχή.. κορμί πάνω σε όλα.. δάκρυα χαράς..
