Στην Μ.


Κοίταξε να δεις.. Απομονωμένη μένω, αλλά είναι που βρέχει όλο και λιγότερο μέσα στο σπίτι μου τους τελευταίους μήνες και νιώθω πιο ζεστά με τα ρούχα μου να μένουν στεγνά επάνω μου..
Μαζεύω την βροχή στις χούφτες μου και την στέλνω μ ένα φύσημα κοντά σου για να είσαι χαρούμενη όταν χτυπάει πάνω στο τζάμι σου..Να την αφήνεις έξω κι εσύ..μην την αφήνεις να φωλιάζει συχνά μέσα στα μάτια σου.. μ' ακούς?

Κοίταξε να δεις.. Με κάνεις χαρούμενη, επειδή υπάρχεις κι επειδή μπορώ να σ αγκαλιάζω στα ψηλότερα διαζώματα μιας "παιδικής" συναυλίας..επειδή μπορώ να νιώθω έφηβη όταν χορεύω δίπλα σου, να νιώθω φίλη όταν μοιράζομαι τις πιο ναυαγισμένες σκέψεις μου μαζί σου , να νιώθω όσα δε μπορώ να βάλω σε λέξεις...

Κοίταξε να δεις..Είμαι αλήθεια εγώ .. Κι εσύ το ξέρεις... Κι αυτό αρκεί...

Κοίταξε να δεις... Εσύ πήγες στην δουλειά κι εγώ γράφω για σένα, σε σένα και περιμένω να έρθει η "μια φορά την εβδομάδα" για ν αγγίξουν οι λέξεις μου τα μάτια σου και να χαμογελάσεις γιατί έτσι..

Κοίταξε να δεις..Έχω νέα..δεν πρόλαβα να σου τα πω.. βιαζόσουν να φύγεις και ήθελα να  κρατήσω τον χρόνο μας μόνο για τις δικές σου σκέψεις..
Πέρασα ξανά μαζί του  λίγες ώρες.. Ήρθε με βρήκε.. Ήμασταν  μαζί..ολότελα μαζί..γι ακόμη μια φορά..κλεισμένοι στην μεταμφιεσμένη κοινή σκλαβιά μας με λέξεις που ακροβατούσαν πάνω στον πανικό ενός αδιεξόδου, στην κραυγή ενός "μείνε..σε θέλω.. υποσχέσου",  στον ψίθυρο ενός παραμυθιού με ανάπηρο το "θα ζήσουμε εμείς καλά κ αυτοί καλύτερα.."..  στον φόβο του "σε χάνω.." και στο ρόγχο του "γάμησε με από όπου μπορείς τώρα που με έχεις, γιατί αυτή την στιγμή είμαι ολόκληρη μόνο δική σου..."

Και ήταν κι εκείνο το μαγικό βράδυ λίγες μέρες πριν που έμεινα ξαπλωμένη μπροστά στην θάλασσα δίπλα στο κορμί της, τυλιγμένη πάνω της, χαρίζοντας της την ζεστασιά της ψυχής μου κ εκείνη σε μένα την δική της, βουτηγμένες στο δέος της πουτάνας της ζωής κ σε μια νύχτα έτοιμη να βρέξει πάνω μας, μέσα μας όλα τα ανθρώπινα και απλά " σ αγαπώ" του σιωπηλού αυτού κόσμου..
Και ήταν μετά και εκείνος ο δρόμος του γυρισμού..με δυο χέρια πλεγμένα κ δάχτυλα που έπαιζαν μεταξύ τους..με δάχτυλα που άγγιζαν τον λαιμό μου..τα μαλλιά μου..με δάχτυλα που χάραζαν πάνω στο δέρμα μου " ποια είσαι?.. που ήσουν τόσα χρόνια?.. πως βρέθηκες εδώ?..." Κι εγώ μόνο  την κοίταζα και χαμογελούσα γιατί δεν είχα καμιά απάντηση στα ερωτήματα της και γιατί μόνο κοιτάζοντας την μπορώ να της δώσω να καταλάβει όσα δεν μπορώ να καταλάβω ούτε κι εγώ..

Κοίταξε να δεις.... Σ αγαπώ......


                          ..πάντα θα επιστρέφω εδώ...