Αντίστροφη μέτρηση

Θα σε πλησιάσω και θα με κοιτάς να σε πλησιάζω
Θα παρακολουθήσεις κάθε μου κίνηση και θα μετρήσεις κάθε μου βήμα
Θα χαμογελάμε αδιάφορα αγκιστρώνοντας συνωμοτικά ο ένας τον άλλον
Θα παίξεις γι ακόμα μια φορά με τις αντοχές μου
Θα ξύσω γι ακόμα μια φορά τις πληγές σου
Θα σου αγγίξω συνθηματικά την πλάτη και θ ανοίξω την πόρτα


Είσοδος στο μυστικό "εμείς"

_Kράτα την ανάσα σου θα την χρειαστείς

_Κρατήσου πάνω σου ίσως σωθείς

Εκτοξευόμαστε


  

                                       

“…Νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.” (Οδυσσέας Ελύτης)

H Θοδώρα ή Τεό η γυναίκα-σημαδούρα με σώμα σημαδούρα φτιαγμένο από πορτοκαλί πλαστικό και ζωή σημαδούρα μόνη μέσα στην θάλασσα επιπλέει κλαίγοντας για την παντρεμένη μοναξιά της κλαίει κάθε μέρα την ώρα που βάφει τα μάτια της να βγει στην αγορά κλαίει την ώρα που μπαίνει στο αμάξι μου και την ρωτάω "πως πάει" κλαίει την ώρα που βάζει την τζην φούστα της και τα ψηλοτάκουνα τσόκαρα της κλαίει γιατί κάπου ανάμεσα στα όνειρα της φαντάζεται πως άραγε μοιάζει να είσαι ΓυΝαΙκΑ και προσπαθεί να μορφοποιήσει μέσα της την λέξη ΔύΝαΜη μα δεν ξέρει ότι ήΔη ξέρει και κλαίει η γυναίκα-σημαδούρα κατεβάζει τα βαμμένα μάτια της όταν την κοιτάζω "καλά είμαι" μου λέει και μετά γελάει δυνατά με λυγμούς γιατί φαντάζεται οτι είμαι εγώ η Δυνατή αλλά εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι για να βγεις στην στεριά γυναίκα-σημαδούρα θες ανάσα βαθιά τέτοια που όμοια της δεν έχεις ξαναπάρει από την ώρα που σε πέταξε η μήτρα της μάνας σου μα δεν ξέρω πως να σου δείξω πόσο αέρα χωράνε τα πνευμόνια σου η γυναίκα-σημαδούρα κοιτάει μόνο κύματα κι απέραντο γαλάζιο την ώρα που συνένοχα αγοράζει ψημένο κοτόπουλο επειδή την γύρναγα για μπύρες και δεν πρόλαβε να μαγειρέψει για τον μαλάκα που την άδειασε στην θάλασσα και την έχρισε "σημαδούρα" η γυναίκα-σημαδούρα του γλύφει τ αρχίδια τα βράδια και γεμίζει το σώμα του ρουφηξιές μπας και οριοθετήσει σαν σκυλί δαρμένο τον χώρο που της στέρησαν κλαίει η γυναίκα-σημαδούρα όταν ξημερώνει δίπλα στο σώμα του γιατί ξέρει πως τίποτα δεν της ανήκει ούτε η ίδια της ανήκει όταν βάζει το φτηνό της άρωμα και χτενίζει τα μαλλιά της θυμάται τον πατέρα της που πέθανε νέος και την άφησε μόνη σιχτιρίζει την μοίρα της για τον άρρωστο αδερφό της και την ανήμπορη μάνα της που ούτε έναν ντετέκτιβ της προκοπής δεν μπορεί να την βοηθήσει να πληρώσει να τον "ξεμπροστιάσει τον πούστη που την κερατώνει" και κλαίει η γυναίκα-σημαδούρα την ώρα που σκεπάζει τα παιδιά της κλαίει την ώρα που σβήνει το φως κλαίει για όλα όσα δεν θυμάται και για όλα όσα την μπερδεύουν γιατί μόνο από ροδάκινα και φασολάκια ξέρει και πως να ζήσει μια γυναίκα μόνη  που τα όνειρα της κάποτε μοιάζαν έξοδος κινδύνου και τώρα φυλακή γαμώτο γυναίκα-σημαδούρα νομίζω είσαι στ αλήθεια καλή μα μην μου απλώνεις τα χέρια χαλιέμαι γιατί με κάνεις να (σε) λυπάμαι

     
                                                                               Βρέξε.....

               Δίπλα - ΔίΠλΑ
                    Κόσμοι διαφορετικοί
                             Κόσμοι  ίδιοι
                                  Απόμακρα κοντινοί
                                        Κοντινά απομακρυσμένοι
                                                       ΕσΥ κι εΓώ

                                                         Φίλη μου

Και τίποτα δεν έχω. Και Καλά δεν γίνομαι....

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου που πρέπει να αποφασίσει αν θα ζήσει ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους ή όχι. Ένας ηλίθιος μεταξύ ηλιθίων ή ένας ηλίθιος μόνος του.

Thornton Wilder, 1897-1975, Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας

Ο λόγος που ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον είναι ότι είμαστε όλοι απατεώνες.

Γίνομαι Λερναία Ύδρα όταν

..μετράω στο καθρέφτη τα σκονισμένα μου κεφάλια 
Κάθε ένα από αυτά είμαι εγώ
Το ένα θέλει
Το άλλο όχι
Το τρίτο μπορεί
Κάποιο άλλο είναι μόνιμα ανύμπορο
Μερικά νομίζουν πως ξέρουν ν αγαπούν και να ενδιαφέρονται
Τα διπλανά ξέρουν πως αδιαφορούν για όλα
Περιμένω να έρθει η μάνα-στρατηγός να επιθεωρήσει με το ανελέητο βλέμμα της πόσο άξιζε ο κόπος που με μεγάλωσε
Άφησα λίγη σκόνη εδώ κι εκεί, να χει λόγο να με κοιτάξει υποτιμητικά 
Ίσως και να μην άξιζε τελικά
Ίσως και να μην τα κατάφερες και ΤΟΣΟ  καλά τελικά μαζί μου ρε μάνα
Πάντα θα βρίσκεις σκόνη για να νιώθεις πως κάτι δεν πήγε όπως το φαντάστηκες
Κάθεται στα ράφια,στα κεφάλια, στην ζωή μου,στις σκέψεις, στις αποφάσεις μου 
Καθεται στα λαμπερά μάτια όλων όσων με περιτριγυρίζουν και δεν κατανοείς
Γέννησες ένα σκονισμένο παιδάκι
Όταν ξανάενηλικιωθώ και πάψω να σε κατηγορώ μέσα μου,θα σε συγχωρέσω  που με γέννησες σκονισμένη φαντάζομαι
Ίσως



(Άτιμο πράμα οι εθισμοί και οι καθυστερήσεις)

Ρε ΜΗΝ με ξανακοιτάξεις μ εκείνο το βλέμμα σου οκ?
Με κάνει να θέλω να κλαίω ή να σε φιλάω ή να σε μισώ
Με κάνει να θέλω να σε αποσυναρμολογήσω κ να κρύψω κάθε σου κομματάκι μέσα μου για πάντα, να ζεις εκεί μαζί μου χωρίς να χρειάζεται να σε βλέπω ή να σου μιλάω
Με κάνει να μην χωράω σε κανένα δωμάτιο, σε κανέναν άνθρωπο
Με κάνει να μην ταιριάζω πουθενά αλλού εκτός από δίπλα σου
ΜΗΝ με ξανακοιτάξεις μ' εκείνο το βλέμμα σου την τρέλα μου μέσα
Γρεμίζει ΡΕ, τι δεν καταλαβαίνεις?
Αναστολές, όρια, στεγανά,σιωπές,ενοχές,δύναμη,άμυνες,ελευθερίες
Γκρεμίζει
Τις πόζες μου
Διεκδικεί
Την ψυχή μου
Διψάει
Για το αίμα μου
ΜΗΝ με ξανακοιτάξεις μ' εκείνο το βλέμμα σου γιατί θα πάρω το ποτήρι που πίνεις και θα το σπάσω στο πρόσωπο σου και με τα δάχτυλα μου θα χώνω τα σπασμένα κομμάτια μέσα στα μάτια σου ώσπου να χυθούν μέσα στις χούφτες μου
Μετά δεν θα 'χεις μάτια να κοιτάν και να με κόβουν
Μετά μπορεί και να σωθώ
Να μην είμαι ούτε δική σου, ούτε ξένη
Να μην θυμάμαι τίποτα από εσένα
Ούτε εσένα

Ξαφνική μεσημεριανή μπόρα..Άγρια.Δυνατή.. Να μαζέψω την ριγέ τέντα στο μπροστινό μπαλκόνι..Γρήγορα.
Τα άγρια και δυνατά δεν έχουν έλεος, γι αυτό τ'αγαπώ.
Καταστρέφουν όσο ν αντιληφθείς ότι άρχισαν. 
ΑΝ βρουν κάτι να καταστρέψουν..
Αλλιώς ξεδιψούν, ζωντανεύουν και καθαρίζουν.
Ανάλογα πόσο αγάπησες τη ψυχή που κουβαλάς και την ζωή που ταξιδεύεις...Ανάλογα πόσο σε χόρτασαν οι στιγμές που σου χαρίστηκαν και πόσο ήσουν ικανός να τις δεις.
Τότε μόνο δεν μετράς καταστροφές αλλά τραγουδάς στον ήχο και χαμογελάς στον απόηχο τους.
Μόνο τότε.
Ξαφνικά νυστάζω..

Άντε και γαμήσου ρε

Στην Μ.


Κοίταξε να δεις.. Απομονωμένη μένω, αλλά είναι που βρέχει όλο και λιγότερο μέσα στο σπίτι μου τους τελευταίους μήνες και νιώθω πιο ζεστά με τα ρούχα μου να μένουν στεγνά επάνω μου..
Μαζεύω την βροχή στις χούφτες μου και την στέλνω μ ένα φύσημα κοντά σου για να είσαι χαρούμενη όταν χτυπάει πάνω στο τζάμι σου..Να την αφήνεις έξω κι εσύ..μην την αφήνεις να φωλιάζει συχνά μέσα στα μάτια σου.. μ' ακούς?

Κοίταξε να δεις.. Με κάνεις χαρούμενη, επειδή υπάρχεις κι επειδή μπορώ να σ αγκαλιάζω στα ψηλότερα διαζώματα μιας "παιδικής" συναυλίας..επειδή μπορώ να νιώθω έφηβη όταν χορεύω δίπλα σου, να νιώθω φίλη όταν μοιράζομαι τις πιο ναυαγισμένες σκέψεις μου μαζί σου , να νιώθω όσα δε μπορώ να βάλω σε λέξεις...

Κοίταξε να δεις..Είμαι αλήθεια εγώ .. Κι εσύ το ξέρεις... Κι αυτό αρκεί...

Κοίταξε να δεις... Εσύ πήγες στην δουλειά κι εγώ γράφω για σένα, σε σένα και περιμένω να έρθει η "μια φορά την εβδομάδα" για ν αγγίξουν οι λέξεις μου τα μάτια σου και να χαμογελάσεις γιατί έτσι..

Κοίταξε να δεις..Έχω νέα..δεν πρόλαβα να σου τα πω.. βιαζόσουν να φύγεις και ήθελα να  κρατήσω τον χρόνο μας μόνο για τις δικές σου σκέψεις..
Πέρασα ξανά μαζί του  λίγες ώρες.. Ήρθε με βρήκε.. Ήμασταν  μαζί..ολότελα μαζί..γι ακόμη μια φορά..κλεισμένοι στην μεταμφιεσμένη κοινή σκλαβιά μας με λέξεις που ακροβατούσαν πάνω στον πανικό ενός αδιεξόδου, στην κραυγή ενός "μείνε..σε θέλω.. υποσχέσου",  στον ψίθυρο ενός παραμυθιού με ανάπηρο το "θα ζήσουμε εμείς καλά κ αυτοί καλύτερα.."..  στον φόβο του "σε χάνω.." και στο ρόγχο του "γάμησε με από όπου μπορείς τώρα που με έχεις, γιατί αυτή την στιγμή είμαι ολόκληρη μόνο δική σου..."

Και ήταν κι εκείνο το μαγικό βράδυ λίγες μέρες πριν που έμεινα ξαπλωμένη μπροστά στην θάλασσα δίπλα στο κορμί της, τυλιγμένη πάνω της, χαρίζοντας της την ζεστασιά της ψυχής μου κ εκείνη σε μένα την δική της, βουτηγμένες στο δέος της πουτάνας της ζωής κ σε μια νύχτα έτοιμη να βρέξει πάνω μας, μέσα μας όλα τα ανθρώπινα και απλά " σ αγαπώ" του σιωπηλού αυτού κόσμου..
Και ήταν μετά και εκείνος ο δρόμος του γυρισμού..με δυο χέρια πλεγμένα κ δάχτυλα που έπαιζαν μεταξύ τους..με δάχτυλα που άγγιζαν τον λαιμό μου..τα μαλλιά μου..με δάχτυλα που χάραζαν πάνω στο δέρμα μου " ποια είσαι?.. που ήσουν τόσα χρόνια?.. πως βρέθηκες εδώ?..." Κι εγώ μόνο  την κοίταζα και χαμογελούσα γιατί δεν είχα καμιά απάντηση στα ερωτήματα της και γιατί μόνο κοιτάζοντας την μπορώ να της δώσω να καταλάβει όσα δεν μπορώ να καταλάβω ούτε κι εγώ..

Κοίταξε να δεις.... Σ αγαπώ......


                          ..πάντα θα επιστρέφω εδώ...

Γεια...

Γιατί ήρθες..

Μην είσαι θυμωμένος.. Σε θυμήθηκα ξαφνικά κι ένιωσα..

Τίποτα δεν νιώθεις εσύ πέρα από αυτά που θέλεις.. Άλλαξες..

Μεγάλωσα..

Δεν  έπρεπε να βάλεις το φόρεμα σου στο πλυντήριο..Χάλασε..

Όχι..όχι δεν είναι το φόρεμα..το φόρεμα είναι το ίδιο..τα χέρια μου μάκρυναν και τα πόδια μου.. Άχαρη δείχνω..

Άχαρη νιώθεις?

Όχι δεν νιώθω άχαρη..

Τότε ούτε και δείχνεις..

...

Γιατί ήρθες..

Μπέσα?

Πάντα..

Ήρθα να διαλέξω καινούργιο φόρεμα..

Εδώ?

Ναι.. Εσύ κρύβεις τον καθρέφτη μου..τον είχα αφήσει εδώ, είμαι σίγουρη..

Έλα να ψάξουμε μαζί..

Αλήθεια?

Είσαι μαζί μου?..

Ναι.. Δώσε μου το χέρι σου..

Μπέσα?

Πάντα...