Τώρα που...

Τώρα που η σκέψη σου σύρθηκε στους στίχους μου κ τα μικρά μου ποιήματα μίλησαν για τα όνομα σου,τώρα που οι ψυχές μας συγκρούστηκαν τυχαία στην σιωπή μιας ανάποδης στροφής και ένιωσα στα χείλη μου το ζεστό αίμα που έτρεχε από τις ανοιχτές πληγές σου.. τώρα μην στέκεσαι απέναντι μου κ με κοιτάς με βλέμμα θυμωμένο.. δεν έχω που.. δεν έχω πως ν απλώσω τα χέρια κ να πιάσω τα δικά σου.. Μια μικρή κάμπια είμαι μόνο που πολεμά να σκαρφαλώσει τα συρματοπλέγματα σου....

Ολα είναι μαγικά...

Κοιμήσου τώρα.. θυμήσου αργότερα μέσα σε κάποιο όνειρο να με φωνάξεις ..θα έρθω να σε βρω .. όλα θα είναι έτοιμα για μια ακόμη μυστική φυγή. Θα πλέξουμε τα χέρια και θα σκορπάμε τα φιλιά μας σ ένα άνεμο που θα καίει πάνω από την θάλασσα.. κ τα γέλια μας θα ναι γέλια μικρών παιδιών.. και τα λόγια μας θα είναι ψιθυριστά γιατί μόνο γι αγάπη θα μιλάνε.. κοιμήσου τώρα..

Περιμένω τα θαύματα.. τα χιόνι έλιωσε, εμείς ανταλλάξαμε τις τελευταίες κουβέντες μας, με ευχαρίστησες ευγενικά για το τραγούδι που σου έστειλα – τι χαζό να με ευχαριστείς για κάτι τέτοιο- κ με ενημέρωσες ακόμη πιο ευγενικά για τα τελευταία νέα της ζωής σου, που με άφησαν λίγο αδιάφορη πρέπει να παραδεχτώ..
Επαναλαμβανόμενο μοτίβο τα πρωινά μου.. δεν είναι έτσι από μόνα τους, εγώ τα κάνω έτσι.. μου αρέσει μάλλον.
Χαζεύω τα σκυλιά μου που από ένα έγιναν ξαφνικά δύο χωρίς να το πολυσκεφτώ. Το σπίτι ήσυχο.Μόνο ο ήχος των πλήκτρων. Η γειτονιά ήσυχη. Ο κόσμος ήσυχος.Η σκέψη άδεια λες και ξαφνικά αρνείται για κάποιον λόγο να εμβαθύνει στα πράγματα. Όλα τα «γιατί» του κόσμου και όλα τα «επειδή» τόσο μικρά.. μικρά σαν καρφίτσες μυτερές, μικρά σαν κομματάκια γυαλιού, σαν ασήμαντες σταγόνες από κάποιο δηλητήριο που δεν μπορούν να με βλάψουν. Τόσο μικρά που δεν μπορούν να με απασχολήσουν, που αδυνατούν να με σκοτώσουν μα με ενοχλούν τόσο όσο χρειάζεται για να μην μπορώ να στρογγυλοκαθίσω στην ροζ μου βόλεψη.
Νιώθω σαν στρατιώτης που περιμένει..

Περιμένω το κύμα, την σπίθα, το ερέθισμα, την πρόκληση.. Περιμένω
τον συναγερμό, την κραυγή του πολέμου στα βλέμματα, να λάμψουν οι λεπίδες των σπαθιών κάτω από τον ήλιο, να χυθεί το αίμα ζεστό απ τις ψυχές, να εξεγερθούν οι αισθήσεις και δυο κορμιά σε μια μάχη σώμα με σώμα χωρίς νικητές, χωρίς νικημένους. Σ ένα πεδίο μάχης γεμάτο νάρκες, κυκλωμένο από ηλεκτροφόρα καλώδια που θα περιμένουν αυτόν που θα τα καταφέρει πρώτος να σηκώσει το
ματωμένο του σπαθί να τα κάνει χίλια κομμάτια για να φύγει τρέχοντας προς την σωτηρία του.. ώσπου η δίψα κ η ανάγκη του για αίμα τον ξαναφέρει εκεί..

Χιονίζει.. προσπαθώ να βρω το παιδί που κρύβω μέσα μου, μα δεν το βρίσκω πουθενά.
Λες κ το πήρες από το χέρι κ το έκρυψες κάπου μακριά. Στέφθηκες και απαγωγέας τώρα. Μετρώ τα βήματα μου πάνω στο χιονισμένο δρόμο μπροστά από το σπίτι μου.. αυτός ο ήχος όταν πατάς πάνω στο χιόνι.. πόση σιωπή.. πόση σιωπή.. λες και όλα είναι μέσα μου λευκά αυτήν την στιγμή που χτυπώ στα πλήκτρα τα δάχτυλα μου. Το χιόνι καλύπτει με την σιωπή του την ψυχή μου.. πόση σιωπή..
Ίσως πίσω από τα δέντρα βρω το παιδί που ψάχνω.. μπορεί να κρυώνει.. μπορεί να νιώθει μόνο σαν κι εμένα..
Έχω τόσα να πω μα νιώθω σαν να μην έχω τίποτα να πω.. με τρελαίνει αυτό.. πόση σιωπή..