Τι είναι αλήθεια που πονάει πιο πολύ
Ό,τι νιώθεις να μην έχει αντίλαλο
Ή ό,τι νιώθεις να είναι καθρέφτης;

Αναρωτιέμαι τι θα 'θελα να ακούσω
Αιτίες και αφορμές μπλεγμένες
Και εσύ να αποφεύγεις πάλι την γυμνή αλήθεια

Αν προτιμώ κάτι είναι τα ανοιχτά χαρτιά
Πες το και δεν θα πληγωθεί κανείς
Αν έχουμε κάτι είναι δύναμη

Και ξέρω πάλι πως κρύβεσαι
Μισά λόγια, αλλαγή θέματος
Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να μιλάς μαζί μου;

Με φοβάσαι λες και αντιμετωπίζεις θεριό
Μ' αφήνεις πάλι μόνη νομίζοντας ότι έτσι δε θα μείνεις εσύ
Και όμως είμαι έτοιμη για τα πάντα μα όχι για ανοχή

Μισή αλήθεια, μισό ψέμα, άσχημη κατάληξη
Δεν σου δείχνω εγώ αυτόν τον δρόμο
Κατρακυλάς και μένει μέσα σου η φωνή

Δυο όψεις και μόνο η μία παραδίνεται
Αν δεν αφεθείς δεν πέφτεις
Δεν καθαρίζει η ψυχή

Έχω χυθεί στο πάτωμα και δε με μαζεύεις
Θέλεις να με πείσεις πως ότι ζω το νιώθω μόνο εγώ

Μπορεί και να τα καταφέρεις...

(moody)

S...

Τα βλέφαρα σκοτεινιάζουν στην άκρη της σκέψης
Είναι το βάρος από την ενοχή του αδιέξοδου
Η πίεση στους κροτάφους της λογικής
Λογοδοτείς στην εσωτερική φωνή που καλεί για βοήθεια
Δύο οι επιλογές και δύο οι λύσεις
Μία να την πνίξεις και μια να της απλώσεις χείρα.
Με ποιους όρους με αγάπησες;
Τι πόθησες πιο πολύ απ' την ζωή μου;
Ποιον καθρέφτη σου έσπασες πάνω μου;
Διανέμεται ανδρείκελο ασφαλείας, ξεσπάστε πάνω του.
Κουφάρι ανοχής να τραγουδά τον καημό σας
Ηδονική αναπαράσταση γυναικείου κορμιού
Αυτόχειρες συνείδησης μετατράπηκαν σε ψυχές
Ψιθύρισαν παραμύθια για πίστη και ελπίδα.
Το ψέμα ήταν απλά χρηστικό - Αλήθεια μου μ' ακούς;

Αν τον αγάπησε?...Δεν ξέρει.. Δεν πρόλαβε να μάθει.. Ψέμματα. Πρόλαβε.
Μέσα στα μάτια του είδε μια ανατολή κ ένα ηλιοβασίλεμα μαζί. Ενα μεγάλο φωτεινό ήλιο είδε κ ένα φεγγάρι μαγικό, ολόγιομο.
Όταν έβλεπε τον ήλιο, γινόταν κάμπος την Άνοιξη που γέμιζε πολύχρωμα μπουμπούκια... Σαν έβλεπε το φεγγάρι γινόταν θάλασσα κ καθρέφτιζε τις ασημί λάμψεις του πάνω στα σκοτεινά νερά της.
Γινόταν κυμμα απαλό κ ήξερε πως έβλεπε παραπάνω απ όσα το φεγγάρι της ήθελε να της δείξει, ένιωθε όσα εκείνο έκρυβε μέσα στην νύχτα του κ πίσω απο τ αστέρια.
Κ όλα γινόταν τραγουδάκι που γυρόφερνε μέσα της κ δεν είχε απο που να ξεχυθεί.. κ όλο το σιγοτραγουδούσε.. κ όλο το κανάκευε στην αγκαλιά της σαν μωρό που την κοίταζε στα μάτια κ με τα μικρά του χέρια της χάιδευε τα χείλη γεμάτο αγάπη... γεμάτο ανάγκη..

Ωρες ωρες το 'πιανε το πείσμα του κ αντί για μελωδία απαλή κ χάδια στα χείλη, γεμάτο θυμό έμπηγε τα νύχια του στο δέρμα της μέχρι να την ματώσει, ανακάτευε τις νότες του μέχρι οι στριγγοί του ήχοι να την τρελάνουν... παιδί.. κακομαθημένο παιδί- χορτασμένο χάδια- δεν έμαθε να σεβεται ούτε εκατοστο απο τον χώρο της ψυχής της.. Και τοτε της έλειπε.. της έλειπε.. ως και τα ροδάκινα πικρά της φαινόταν..μερικές φορές ίσα ίσα που άντεχε..

Μετά σαν την έβλεπε να γονατίζει .. να το κοιτάει με τα παιδικά της μάτια που μοιάζανε φουσκοθαλασσια.. σαν να την λυπόταν..σαν να θυμόταν πόσο την αγαπούσε, σαν να το 'πιανε φόβος, ημέρευε πάλι κ της χαμογελούσε για να τις δώσει αντοχές , να μην το αφήσει μονάχο του κ φύγει...

Ετσι τον κρατούσε μέσα της.. Σαν τραγουδάκι.. σαν μονοπάτι...σαν ανάγκη.. σαν γκρεμό...

Πόσα βιολιά μπορείς να ακούς μέσα στην σιωπή? Τι ήχο έχουν? Σαν τι ακούγονται? Σαν όνειρα? Σαν τέλος? Σαν αρχή? Κ όλες αυτές οι σκέψεις που σου γεννιούνται τι αίσθηση έχουν? Σε κάνουν να φοβάσαι? Τι χρώμα έχει η ψυχή σου όταν κοιτάς την θάλασσα?
Ξέρω.. σε κάνουν να φοβάσαι...

Γεια.. Πόσος καιρός.. πολύς.. Μπορει κ όχι. Μια στιγμή ήταν μόνο. Μια στιγμή που μέσα της παραλίγο να ξεχάσω κ εμένα την ίδια. ήρθα όμως, ξαναγύρισα..δεν ξέρω για πόσο μην ρωτάς.
Σαν να πονάει αυτή η επιστροφή. Όταν φεύγω απο κάπου, την ίδια στιγμή επιστρέφω κάπου αλλού.. πεθύμισα όμως να μην είμαι πουθενά για λίγο..

Give me a reason to love you...

Έρωτας και Θάνατος...

*

Κορμί γεμάτο μυστικές ανομολόγητες ηδονές.. κορμί δικό μου..(κορμί δικό σου..)..

Κορμί ξαπλωμένο, ξαποσταίνει τους πόθους κ τα πάθη μου προσμένοντας δυο χέρια – τα χέρια σου-ν αφήσουν τα χνάρια τους επάνω στο ζεστό μου δέρμα.

Κορμί μόνο κι έρημο ξαπλώνει την ερωτική μου υπόσταση στα λευκά πλακάκια του μπάνιου και με το βλέμμα αφημένο στο κενό υπνωτίζεται από τον ήχο που κάνει το νερό ενώ πέφτει σταγόνες από την βρύση…τικ.. τακ…τικ.. τακ…σαν το ρολόι που μετρά τα δευτερόλεπτα της ζωής μου που εξατμίζεται και γίνεται ατμός ζεστός.. ανεβαίνει ψηλά, κάνει κύκλους, στροβιλίζεται και κολλάει πάνω στον καθρέφτη μου.. θα γράψω με το δάχτυλο το όνομα μου πάνω του για να υπογραμμίσω την απουσία της αμφισβητούμενης ύπαρξης μου και μέσα από τα γράμματα θα αχνοκοιτάξω την ψυχή μου. Μια ψυχή που φλέγεται και σπαρταράει χρόνια τώρα ανάμεσα στο ιερό και στο χυδαίο αναζητώντας τον δρόμο μιας λυτρωτικής απόδρασης..

Εσύ, αλήθεια και ψέμα,

πιο πάνω από το όλο μου, πιο πέρα από το τίποτα μου. Έλα…

Δική σου και ξένη.

Εγώ

Κι αν πάλι σώθηκε το νερό στις χούφτες μας,
δεν πειράζει. Όσο γεμίζουν οι ουρανοί αστέρια, υπάρχει ελπίδα.
Μα τώρα δα πού οι μέρες μας τραβάνε προς το Νότο, φώλιασε ένα σκιαγμένο περιστέρι μες της ψυχής τα δάχτυλα. Πώς να το διώξω;

Τώρα που...

Τώρα που η σκέψη σου σύρθηκε στους στίχους μου κ τα μικρά μου ποιήματα μίλησαν για τα όνομα σου,τώρα που οι ψυχές μας συγκρούστηκαν τυχαία στην σιωπή μιας ανάποδης στροφής και ένιωσα στα χείλη μου το ζεστό αίμα που έτρεχε από τις ανοιχτές πληγές σου.. τώρα μην στέκεσαι απέναντι μου κ με κοιτάς με βλέμμα θυμωμένο.. δεν έχω που.. δεν έχω πως ν απλώσω τα χέρια κ να πιάσω τα δικά σου.. Μια μικρή κάμπια είμαι μόνο που πολεμά να σκαρφαλώσει τα συρματοπλέγματα σου....

Ολα είναι μαγικά...

Κοιμήσου τώρα.. θυμήσου αργότερα μέσα σε κάποιο όνειρο να με φωνάξεις ..θα έρθω να σε βρω .. όλα θα είναι έτοιμα για μια ακόμη μυστική φυγή. Θα πλέξουμε τα χέρια και θα σκορπάμε τα φιλιά μας σ ένα άνεμο που θα καίει πάνω από την θάλασσα.. κ τα γέλια μας θα ναι γέλια μικρών παιδιών.. και τα λόγια μας θα είναι ψιθυριστά γιατί μόνο γι αγάπη θα μιλάνε.. κοιμήσου τώρα..

Περιμένω τα θαύματα.. τα χιόνι έλιωσε, εμείς ανταλλάξαμε τις τελευταίες κουβέντες μας, με ευχαρίστησες ευγενικά για το τραγούδι που σου έστειλα – τι χαζό να με ευχαριστείς για κάτι τέτοιο- κ με ενημέρωσες ακόμη πιο ευγενικά για τα τελευταία νέα της ζωής σου, που με άφησαν λίγο αδιάφορη πρέπει να παραδεχτώ..
Επαναλαμβανόμενο μοτίβο τα πρωινά μου.. δεν είναι έτσι από μόνα τους, εγώ τα κάνω έτσι.. μου αρέσει μάλλον.
Χαζεύω τα σκυλιά μου που από ένα έγιναν ξαφνικά δύο χωρίς να το πολυσκεφτώ. Το σπίτι ήσυχο.Μόνο ο ήχος των πλήκτρων. Η γειτονιά ήσυχη. Ο κόσμος ήσυχος.Η σκέψη άδεια λες και ξαφνικά αρνείται για κάποιον λόγο να εμβαθύνει στα πράγματα. Όλα τα «γιατί» του κόσμου και όλα τα «επειδή» τόσο μικρά.. μικρά σαν καρφίτσες μυτερές, μικρά σαν κομματάκια γυαλιού, σαν ασήμαντες σταγόνες από κάποιο δηλητήριο που δεν μπορούν να με βλάψουν. Τόσο μικρά που δεν μπορούν να με απασχολήσουν, που αδυνατούν να με σκοτώσουν μα με ενοχλούν τόσο όσο χρειάζεται για να μην μπορώ να στρογγυλοκαθίσω στην ροζ μου βόλεψη.
Νιώθω σαν στρατιώτης που περιμένει..

Περιμένω το κύμα, την σπίθα, το ερέθισμα, την πρόκληση.. Περιμένω
τον συναγερμό, την κραυγή του πολέμου στα βλέμματα, να λάμψουν οι λεπίδες των σπαθιών κάτω από τον ήλιο, να χυθεί το αίμα ζεστό απ τις ψυχές, να εξεγερθούν οι αισθήσεις και δυο κορμιά σε μια μάχη σώμα με σώμα χωρίς νικητές, χωρίς νικημένους. Σ ένα πεδίο μάχης γεμάτο νάρκες, κυκλωμένο από ηλεκτροφόρα καλώδια που θα περιμένουν αυτόν που θα τα καταφέρει πρώτος να σηκώσει το
ματωμένο του σπαθί να τα κάνει χίλια κομμάτια για να φύγει τρέχοντας προς την σωτηρία του.. ώσπου η δίψα κ η ανάγκη του για αίμα τον ξαναφέρει εκεί..

Χιονίζει.. προσπαθώ να βρω το παιδί που κρύβω μέσα μου, μα δεν το βρίσκω πουθενά.
Λες κ το πήρες από το χέρι κ το έκρυψες κάπου μακριά. Στέφθηκες και απαγωγέας τώρα. Μετρώ τα βήματα μου πάνω στο χιονισμένο δρόμο μπροστά από το σπίτι μου.. αυτός ο ήχος όταν πατάς πάνω στο χιόνι.. πόση σιωπή.. πόση σιωπή.. λες και όλα είναι μέσα μου λευκά αυτήν την στιγμή που χτυπώ στα πλήκτρα τα δάχτυλα μου. Το χιόνι καλύπτει με την σιωπή του την ψυχή μου.. πόση σιωπή..
Ίσως πίσω από τα δέντρα βρω το παιδί που ψάχνω.. μπορεί να κρυώνει.. μπορεί να νιώθει μόνο σαν κι εμένα..
Έχω τόσα να πω μα νιώθω σαν να μην έχω τίποτα να πω.. με τρελαίνει αυτό.. πόση σιωπή..