Σήμερα νιώθω τα χέρια μου να ξεκολλάνε απο το σώμα μου.. και τα πόδια μου δεν μ ακολουθούνε.. ν ανοίξω ένα μικρό σκοτεινό λαγούμι να κρυφτώ να μην με βλέπει κανείς..
Κι εκεί, μέσα στην σιωπή της ερημιάς μου να κάθομαι και να μετρώ τις δυνάμεις μου μέσα στο κενό που τσαλαπάτησε τα 'σώψυχα μου..περίεργο κενό..χωρίς απόγνωση, χωρίς χρώμα, χωρίς καμία απαίτηση..ένα κενό γεμάτο μόνο απο παραμύθια που δεν κατάφερα να φέρω στα μέτρα μου..ένα κενό γεμάτο δάκρυα που πέτρωσαν και γίναν αλάτι για να κάνουν τις πληγές μου να πονάνε περισσότερο.. να κρυφτώ εκεί χωρίς να με νοιάζει τίποτα..σήμερα σκορπάω...σκορπάω.. που να πιαστώ... που..