Γίνομαι Λερναία Ύδρα όταν

..μετράω στο καθρέφτη τα σκονισμένα μου κεφάλια 
Κάθε ένα από αυτά είμαι εγώ
Το ένα θέλει
Το άλλο όχι
Το τρίτο μπορεί
Κάποιο άλλο είναι μόνιμα ανύμπορο
Μερικά νομίζουν πως ξέρουν ν αγαπούν και να ενδιαφέρονται
Τα διπλανά ξέρουν πως αδιαφορούν για όλα
Περιμένω να έρθει η μάνα-στρατηγός να επιθεωρήσει με το ανελέητο βλέμμα της πόσο άξιζε ο κόπος που με μεγάλωσε
Άφησα λίγη σκόνη εδώ κι εκεί, να χει λόγο να με κοιτάξει υποτιμητικά 
Ίσως και να μην άξιζε τελικά
Ίσως και να μην τα κατάφερες και ΤΟΣΟ  καλά τελικά μαζί μου ρε μάνα
Πάντα θα βρίσκεις σκόνη για να νιώθεις πως κάτι δεν πήγε όπως το φαντάστηκες
Κάθεται στα ράφια,στα κεφάλια, στην ζωή μου,στις σκέψεις, στις αποφάσεις μου 
Καθεται στα λαμπερά μάτια όλων όσων με περιτριγυρίζουν και δεν κατανοείς
Γέννησες ένα σκονισμένο παιδάκι
Όταν ξανάενηλικιωθώ και πάψω να σε κατηγορώ μέσα μου,θα σε συγχωρέσω  που με γέννησες σκονισμένη φαντάζομαι
Ίσως



(Άτιμο πράμα οι εθισμοί και οι καθυστερήσεις)

Ρε ΜΗΝ με ξανακοιτάξεις μ εκείνο το βλέμμα σου οκ?
Με κάνει να θέλω να κλαίω ή να σε φιλάω ή να σε μισώ
Με κάνει να θέλω να σε αποσυναρμολογήσω κ να κρύψω κάθε σου κομματάκι μέσα μου για πάντα, να ζεις εκεί μαζί μου χωρίς να χρειάζεται να σε βλέπω ή να σου μιλάω
Με κάνει να μην χωράω σε κανένα δωμάτιο, σε κανέναν άνθρωπο
Με κάνει να μην ταιριάζω πουθενά αλλού εκτός από δίπλα σου
ΜΗΝ με ξανακοιτάξεις μ' εκείνο το βλέμμα σου την τρέλα μου μέσα
Γρεμίζει ΡΕ, τι δεν καταλαβαίνεις?
Αναστολές, όρια, στεγανά,σιωπές,ενοχές,δύναμη,άμυνες,ελευθερίες
Γκρεμίζει
Τις πόζες μου
Διεκδικεί
Την ψυχή μου
Διψάει
Για το αίμα μου
ΜΗΝ με ξανακοιτάξεις μ' εκείνο το βλέμμα σου γιατί θα πάρω το ποτήρι που πίνεις και θα το σπάσω στο πρόσωπο σου και με τα δάχτυλα μου θα χώνω τα σπασμένα κομμάτια μέσα στα μάτια σου ώσπου να χυθούν μέσα στις χούφτες μου
Μετά δεν θα 'χεις μάτια να κοιτάν και να με κόβουν
Μετά μπορεί και να σωθώ
Να μην είμαι ούτε δική σου, ούτε ξένη
Να μην θυμάμαι τίποτα από εσένα
Ούτε εσένα

Ξαφνική μεσημεριανή μπόρα..Άγρια.Δυνατή.. Να μαζέψω την ριγέ τέντα στο μπροστινό μπαλκόνι..Γρήγορα.
Τα άγρια και δυνατά δεν έχουν έλεος, γι αυτό τ'αγαπώ.
Καταστρέφουν όσο ν αντιληφθείς ότι άρχισαν. 
ΑΝ βρουν κάτι να καταστρέψουν..
Αλλιώς ξεδιψούν, ζωντανεύουν και καθαρίζουν.
Ανάλογα πόσο αγάπησες τη ψυχή που κουβαλάς και την ζωή που ταξιδεύεις...Ανάλογα πόσο σε χόρτασαν οι στιγμές που σου χαρίστηκαν και πόσο ήσουν ικανός να τις δεις.
Τότε μόνο δεν μετράς καταστροφές αλλά τραγουδάς στον ήχο και χαμογελάς στον απόηχο τους.
Μόνο τότε.
Ξαφνικά νυστάζω..

Άντε και γαμήσου ρε

Στην Μ.


Κοίταξε να δεις.. Απομονωμένη μένω, αλλά είναι που βρέχει όλο και λιγότερο μέσα στο σπίτι μου τους τελευταίους μήνες και νιώθω πιο ζεστά με τα ρούχα μου να μένουν στεγνά επάνω μου..
Μαζεύω την βροχή στις χούφτες μου και την στέλνω μ ένα φύσημα κοντά σου για να είσαι χαρούμενη όταν χτυπάει πάνω στο τζάμι σου..Να την αφήνεις έξω κι εσύ..μην την αφήνεις να φωλιάζει συχνά μέσα στα μάτια σου.. μ' ακούς?

Κοίταξε να δεις.. Με κάνεις χαρούμενη, επειδή υπάρχεις κι επειδή μπορώ να σ αγκαλιάζω στα ψηλότερα διαζώματα μιας "παιδικής" συναυλίας..επειδή μπορώ να νιώθω έφηβη όταν χορεύω δίπλα σου, να νιώθω φίλη όταν μοιράζομαι τις πιο ναυαγισμένες σκέψεις μου μαζί σου , να νιώθω όσα δε μπορώ να βάλω σε λέξεις...

Κοίταξε να δεις..Είμαι αλήθεια εγώ .. Κι εσύ το ξέρεις... Κι αυτό αρκεί...

Κοίταξε να δεις... Εσύ πήγες στην δουλειά κι εγώ γράφω για σένα, σε σένα και περιμένω να έρθει η "μια φορά την εβδομάδα" για ν αγγίξουν οι λέξεις μου τα μάτια σου και να χαμογελάσεις γιατί έτσι..

Κοίταξε να δεις..Έχω νέα..δεν πρόλαβα να σου τα πω.. βιαζόσουν να φύγεις και ήθελα να  κρατήσω τον χρόνο μας μόνο για τις δικές σου σκέψεις..
Πέρασα ξανά μαζί του  λίγες ώρες.. Ήρθε με βρήκε.. Ήμασταν  μαζί..ολότελα μαζί..γι ακόμη μια φορά..κλεισμένοι στην μεταμφιεσμένη κοινή σκλαβιά μας με λέξεις που ακροβατούσαν πάνω στον πανικό ενός αδιεξόδου, στην κραυγή ενός "μείνε..σε θέλω.. υποσχέσου",  στον ψίθυρο ενός παραμυθιού με ανάπηρο το "θα ζήσουμε εμείς καλά κ αυτοί καλύτερα.."..  στον φόβο του "σε χάνω.." και στο ρόγχο του "γάμησε με από όπου μπορείς τώρα που με έχεις, γιατί αυτή την στιγμή είμαι ολόκληρη μόνο δική σου..."

Και ήταν κι εκείνο το μαγικό βράδυ λίγες μέρες πριν που έμεινα ξαπλωμένη μπροστά στην θάλασσα δίπλα στο κορμί της, τυλιγμένη πάνω της, χαρίζοντας της την ζεστασιά της ψυχής μου κ εκείνη σε μένα την δική της, βουτηγμένες στο δέος της πουτάνας της ζωής κ σε μια νύχτα έτοιμη να βρέξει πάνω μας, μέσα μας όλα τα ανθρώπινα και απλά " σ αγαπώ" του σιωπηλού αυτού κόσμου..
Και ήταν μετά και εκείνος ο δρόμος του γυρισμού..με δυο χέρια πλεγμένα κ δάχτυλα που έπαιζαν μεταξύ τους..με δάχτυλα που άγγιζαν τον λαιμό μου..τα μαλλιά μου..με δάχτυλα που χάραζαν πάνω στο δέρμα μου " ποια είσαι?.. που ήσουν τόσα χρόνια?.. πως βρέθηκες εδώ?..." Κι εγώ μόνο  την κοίταζα και χαμογελούσα γιατί δεν είχα καμιά απάντηση στα ερωτήματα της και γιατί μόνο κοιτάζοντας την μπορώ να της δώσω να καταλάβει όσα δεν μπορώ να καταλάβω ούτε κι εγώ..

Κοίταξε να δεις.... Σ αγαπώ......


                          ..πάντα θα επιστρέφω εδώ...