Αυτή η μοναξιά δεν είναι σαν τις άλλες.. αυτή έχει χρώμα κόκκινο βαθύ αιμάτινο, έχει φωνή, ψιθυρίζει μονότονα κ εκνευριστικά.

Αναδιπλώνεται μέσα στις λέξεις που γεννιούνται στα χείλη μου.

Τρέμει στις άκρες των βλεφάρων μου και ζητάει να κλέψει ζωή από την ζωή μου… γουργουρίζει.. κλαίει…ζητάει..

Αυτή η μοναξιά των οκτώ παρά τέταρτο, βραδάκι Σαββάτου, ζητάει να σταθεί μπροστά στις μοναξιές των άλλων κ να φτύσει πάνω στα μούτρα τους την εγκατάλειψη που νιώθει.

Είναι σκληρή και δεν θέλει χάδια..

Είναι πεισματάρα και δεν θέλει παρηγοριές..

Αυτή η μοναξιά ερημώνει την πόλη και γκρεμίζει όλες τις γέφυρες, αδειάζει τους δρόμους και διώχνει όλα τα γέλια μακριά..

Αυτή η μοναξιά της αρέσει να επαναλαμβάνεται και να με οδηγεί στις βαθιές της συχνότητες..

Αυτή η μοναξιά με κάνει ότι θέλει.. είναι σκληρή .. σιωπηλή.. σκληρά σιωπηλή ή σιωπηλά σκληρή..

Ξαπλώνει στους καναπέδες, ακούει μουσική… κάθεται στον υπολογιστή, πληκτρολογεί λέξεις με θυμό, με αγάπη, με περιέργεια, με ανία..

Αυτή η μοναξιά βαριέται.. παίζει με το τηλεκοντρόλ, μιλάει για λίγο στο τηλέφωνο.. μπαινοβγαίνει στα δωμάτια.. ξεφλουδίζει μανταρίνια.. παρακολουθεί ειδήσεις.. κοιτάζει έξω απ το παράθυρο.. φτιάχνει καφέ,καπνίζει ..ξεφυλλίζει βιβλία.. κλέβει στιγμές.. ψάχνει ουσία.. κοιτιέται στον καθρέφτη..

Αυτή η μοναξιά σε ζητάει, σε διώχνει, σου κρύβεται..

Κι αυτό το τικ τακ του ρολογιού....