Γλυκοχάραμα ο λέξεις .. σήμερα κυλάνε από μέσα μου σαν υδράργυρος.. απαλά… γλυκά… αβίαστα.. κάνω να τις πιάσω μα δεν μπορώ.. γλιστράνε στο άγγιγμα μου .. με περιγελούνε μα είναι τόσο γλυκές.. τόσο γλυκές.. σαν όπιο που κυλά μέσα στις φλέβες μου..

Σαν ηδονή ένοχη που αγιάζει το ερημωμένο μου κορμί ..

Σαν οιωνός βγαίνει ο ήλιος λουσμένος απο τα χρώματα ενός ουράνιου τόξου .. κοίτα!..βγαίνει επιτέλους να ζεστάνει την καρδιά μου..

Αρχίζουν οι αχτίδες του να έχουν την δική σου θαλπωρή και το άγγιγμα του στο δέρμα μου αρχίζει να μοιάζει με το δικό σου...

Γλυκαίνει η ψυχή.. δεν φοβάμαι πια.. κοίτα τις πληγές μου πως γίναν πολύχρωμες..

Βρήκα μια γωνιά μέσα στο «τίποτα».. η νύχτα μου ψυθίρισε πως ήταν για σένα και δεν μ άφησε να ξαπλώσω εκεί..

Σου έστρωσα στρωσίδια μαλακά και φρεσκοπλυμένα γιατί σ αγαπώ.. έβαλα κλαδάκια Αρτεμισίας κάτω από το λευκό σου μαξιλάρι και έρανα το σκέπασμα σου με σταγόνες από τριαντάφυλλα που τα μάγεψε το βλέμμα ενός αυγουστιάτικου φεγγαριού..

Πήρα ένα μικρό αστέρι φορτωμένο μ ευχές και το έκρυψα κι αυτό εκεί για να φωτίζει την ουσία σου.. να μην χαθείς μέσα στο γλυκό σκοτάδι.. να μην ξεχαστείς από το αιώνιο..

Θα κλείσω ήσυχα την πόρτα…

Σσσς…. Κοιμήσου ψυχή αγαπημένη….κοιμήσου….