Περνάνε οι μέρες κι εγώ κοντά σου μένω πιασμένη σαν ναυαγός από το βάθος των ματιών σου, ξεχασμένη σ ένα πέλαγος γεμάτο από «νιώθω», «είμαι εδώ», «αγάπα με».. αφήνομαι να με χτυπάνε κύματα πότε που άγρια λυσσομανούν πάνω στην ψυχή μου και πότε που σαν χάδι ή νανούρισμα απαλό με κοιμίζουνε μυστικά μέσ' στην αγκαλιά σου..

Μέσα σε λόγια ανείπωτα , σε λέξεις πεθαμένες που πριν προλάβουν να ζεστάνουν τις καρδιές μας, ξεψυχούν στην άκρη των χειλιών, σκεπάζομαι με ψευδαισθήσεις που υφαίνουμε μαζί, κρατώντας την ισορροπία μιας μεγαλειότητας που ακροβατεί περπατώντας σ’ ένα λεπτό σκοινί πάνω από το χαοτικό κενό του τίποτα ...

Ποιός μου κρατά αυτά τα χρωστούμενα..και πώς να τολμήσω να ζητήσω περισσότερα απ’ το μυστήριο της αγάπης αυτής που με αιχμαλώτισε μέσα σου πλημυρίζοντας με, από την ουσία της μοναχικής σου ύπαρξης ..

Μετράω ώρες, μέρες .. και τα αστέρια μαζί σου πλέκουν αυτό το παραμύθι που μέσα του γλυκά κυλώ..

Πάλι για σένα λοιπόν..

Μπορείς να μ αγαπάς?.. δώσε μου την φλόγα σου.. μην κοιμηθείς το βράδυ αυτό..

Αύριο θα κλάψουμε, αύριο θα ‘μαστε δυο ξένοι.. δώσε μου την φλόγα σου.. αύριο σε χάνω..

Σβήνω το πάθος που δεν έζησα μέσα στο δάκρυ μιας ενοχής.. γιατί η φύση μου είναι παιδί και από την χαρά δεν ξέρει να κρύβεται..

Λόγια θολά.. το όνειρο μου δεν παζαρεύεται με αργούς θανάτους.. ούτε θύματα.. ούτε δράστες ψάχνει.. μα ραγίζει η ζωή και σε κοιτάω με δυο μάτια που δεν βλέπεις και σου ζητάω να μου πεις πώς να κρατήσω μέσα της αυτό το φως..

Πάλι για σένα λοιπόν που δεν σημαίνεις τίποτα και ούτε είσαι εδώ.. πάλι για σένα, που τινάζεις από τους ώμους μου τις άσπρες μέρες ..που διώχνεις την σκόνη από τα μάτια.. που δεν μιλάς γι αγάπη..

Κι έρχεται κρύο … κοίτα να ντύνεσαι καλά..