Ανοίγει διάπλατα την πόρτα στην νύχτα.. θέλει ώρες για να ξημερώσει ακόμη..

Κοιτούσε ώρα τα κλαδιά να πηγαίνουν πέρα δώθε πίσω από το τζάμι.. ήθελε ν’ ακούσει τον αέρα να λυσσομανάει και μετά να τον νιώσει να μπαίνει μέσα στο σιωπηλό της σπίτι και να παρασέρνει τις σκέψεις της.

Αστράφτει.. ριπές από γαλάζιο και πορτοκαλί φως γεμίζουν τον σκοτεινό ορίζοντα λάμψεις.. μοιάζουν σαν τις δικές τους λάμψεις..

Μοιάζουν σαν νότες κιθάρας που χορεύουν απαλά πάνω σε ένα τραγούδι που τους συντρόφευε παλιά.. παλιά.. δεν ξέρει πόσο παλιά ήταν.. δεν θυμάται πόσο τον αγαπούσε προτού τον γνωρίσει.. μην με ρωτάς..τον αγαπούσε πολύ ..μα δεν θυμάται πια και μαθαίνει τώρα να τον αγαπά απο την αρχή.. η μνήμη σβήνει τον πόνο..

Χτυπάνε πισώπλατα τα φιλιά που δεν ξόφλησε και οι αναμνήσεις που ξορκίζει, σαν στάχτη μέσα στο τασάκι της μαζεύονται..

Τον κοιτάζει να στέκει στην άκρη της γραμμής και να κρατάει το όλο της μέσα στο άπειρο του τίποτα.. του τίποτα που απλώνεται καθαρό και ήσυχο πίσω απ τα βουνά και φτάνει ως τα αστέρια, λούζεται στην χρυσόσκονη τους κ βουτάει, δελφίνι μικρό, μέσα στα νερά κάποιας θάλασσας που σιωπηλή και γεμάτη ευγνωμοσύνη, παραδίδει το γαλάζιο της, στην αγκαλιά της νύχτας..

...τα λόγια μοιάζουν άδεια από νόημα..

Θα του μιλά για την βροχή ..θα της λέει για τα σύννεφα..θα του λέει για πράγματα καθημερινά κι απλά, θα της μιλά με λέξεις που δεν πονάνε.. θα του ζητά χάδια κάτω από έναν ήλιο που τους ξέρει και μετά θα τον αποφεύγει για να στρέφει το βλέμμα του και να την ψάχνει.. για να απλώνει τα χέρια του να την αναζητά.. για να την βρίσκει κρυμμένη πίσω από μικρές λέξεις που μιλάνε γελώντας για την μοναξιά..

Η μνήμη μόνη της ξυπνάει και δείχνει στο σώμα τους δρόμους που περπατήσανε σε άλλους ουρανούς..

Μόνο η ψυχή θυμάται..

Th.Elliot..

Είπα στην ψυχή μου,γαλήνεψε και περίμενε δίχως ελπίδα,
γιατί η ελπίδα θα ήταν ελπίδα για το στραβό πράγμα.
Περίμενε δίχως αγάπη,γιατί η αγάπη θα ήταν αγάπη για το στραβό πράγμα.
Απομένει ακόμη η πίστη...Αλλά η πίστη,και η αγάπη,και η ελπίδα είναι όλα στην αναμονή..
Περίμενε χωρίς σκέψη,γιατί δεν είσαι έτοιμη για σκέψη,ώστε να γίνει φως το σκοτάδι και χορός η γαλήνη...

You’re such a beautiful liar…. You think you can hide yourself in little beautiful lies… don’t you?..

Well..Go ahaid..

I don’t mind if you don’t mind..

Περνάνε οι μέρες κι εγώ κοντά σου μένω πιασμένη σαν ναυαγός από το βάθος των ματιών σου, ξεχασμένη σ ένα πέλαγος γεμάτο από «νιώθω», «είμαι εδώ», «αγάπα με».. αφήνομαι να με χτυπάνε κύματα πότε που άγρια λυσσομανούν πάνω στην ψυχή μου και πότε που σαν χάδι ή νανούρισμα απαλό με κοιμίζουνε μυστικά μέσ' στην αγκαλιά σου..

Μέσα σε λόγια ανείπωτα , σε λέξεις πεθαμένες που πριν προλάβουν να ζεστάνουν τις καρδιές μας, ξεψυχούν στην άκρη των χειλιών, σκεπάζομαι με ψευδαισθήσεις που υφαίνουμε μαζί, κρατώντας την ισορροπία μιας μεγαλειότητας που ακροβατεί περπατώντας σ’ ένα λεπτό σκοινί πάνω από το χαοτικό κενό του τίποτα ...

Ποιός μου κρατά αυτά τα χρωστούμενα..και πώς να τολμήσω να ζητήσω περισσότερα απ’ το μυστήριο της αγάπης αυτής που με αιχμαλώτισε μέσα σου πλημυρίζοντας με, από την ουσία της μοναχικής σου ύπαρξης ..

Μετράω ώρες, μέρες .. και τα αστέρια μαζί σου πλέκουν αυτό το παραμύθι που μέσα του γλυκά κυλώ..

Πάλι για σένα λοιπόν..

Μπορείς να μ αγαπάς?.. δώσε μου την φλόγα σου.. μην κοιμηθείς το βράδυ αυτό..

Αύριο θα κλάψουμε, αύριο θα ‘μαστε δυο ξένοι.. δώσε μου την φλόγα σου.. αύριο σε χάνω..

Σβήνω το πάθος που δεν έζησα μέσα στο δάκρυ μιας ενοχής.. γιατί η φύση μου είναι παιδί και από την χαρά δεν ξέρει να κρύβεται..

Λόγια θολά.. το όνειρο μου δεν παζαρεύεται με αργούς θανάτους.. ούτε θύματα.. ούτε δράστες ψάχνει.. μα ραγίζει η ζωή και σε κοιτάω με δυο μάτια που δεν βλέπεις και σου ζητάω να μου πεις πώς να κρατήσω μέσα της αυτό το φως..

Πάλι για σένα λοιπόν που δεν σημαίνεις τίποτα και ούτε είσαι εδώ.. πάλι για σένα, που τινάζεις από τους ώμους μου τις άσπρες μέρες ..που διώχνεις την σκόνη από τα μάτια.. που δεν μιλάς γι αγάπη..

Κι έρχεται κρύο … κοίτα να ντύνεσαι καλά..

Beautifully chaotic says:

Λέξεις μεθυσμένες που με περίμεναν να ξημερώσω για να ξεψυχήσουν μέσα στο πρωινό μου βλέμμα... τις άφησα να περιμένουν στην οθόνη ώσπου να φτιάξω τον πρώτο μου καφέ και ν ανάψω το πρώτο μου τσιγάρο...

(είναι μια συνήθεια παλιά να μην τις αφήνω να πεθάνουν ανώδυνα..χωρίς να τις τυραννήσω πρώτα)..

Beautifully chaotic says:

Τις πήρα αγκαλιά μετά και τις ψαχούλεψα λιγάκι.. μια aπό δω..μια από κει.. μπας και βρω ποιοι στίχοι..ή ποιες σκέψεις σε τριγυρνούσαν χθες… ( είναι μια συνήθεια παλιά να μου αρέσει να ψάχνω μέσα σου)..

Beautifully chaotic says:

Βρέχει ...αν ακούς, ακούω κι αυτά που δε λες..

Beautifully chaotic says:

Ήρθες κοντά μου ξημέρωμα και σ έκρυψα στο ζεστό μου το χάδι, μα ο κρυφός σου ο πόνος μένει πάλι κρυφός.. κοιμήσου..