Αν τον αγάπησε?...Δεν ξέρει.. Δεν πρόλαβε να μάθει.. Ψέμματα. Πρόλαβε.
Μέσα στα μάτια του είδε μια ανατολή κ ένα ηλιοβασίλεμα μαζί. Ενα μεγάλο φωτεινό ήλιο είδε κ ένα φεγγάρι μαγικό, ολόγιομο.
Όταν έβλεπε τον ήλιο, γινόταν κάμπος την Άνοιξη που γέμιζε πολύχρωμα μπουμπούκια... Σαν έβλεπε το φεγγάρι γινόταν θάλασσα κ καθρέφτιζε τις ασημί λάμψεις του πάνω στα σκοτεινά νερά της.
Γινόταν κυμμα απαλό κ ήξερε πως έβλεπε παραπάνω απ όσα το φεγγάρι της ήθελε να της δείξει, ένιωθε όσα εκείνο έκρυβε μέσα στην νύχτα του κ πίσω απο τ αστέρια.
Κ όλα γινόταν τραγουδάκι που γυρόφερνε μέσα της κ δεν είχε απο που να ξεχυθεί.. κ όλο το σιγοτραγουδούσε.. κ όλο το κανάκευε στην αγκαλιά της σαν μωρό που την κοίταζε στα μάτια κ με τα μικρά του χέρια της χάιδευε τα χείλη γεμάτο αγάπη... γεμάτο ανάγκη..

Ωρες ωρες το 'πιανε το πείσμα του κ αντί για μελωδία απαλή κ χάδια στα χείλη, γεμάτο θυμό έμπηγε τα νύχια του στο δέρμα της μέχρι να την ματώσει, ανακάτευε τις νότες του μέχρι οι στριγγοί του ήχοι να την τρελάνουν... παιδί.. κακομαθημένο παιδί- χορτασμένο χάδια- δεν έμαθε να σεβεται ούτε εκατοστο απο τον χώρο της ψυχής της.. Και τοτε της έλειπε.. της έλειπε.. ως και τα ροδάκινα πικρά της φαινόταν..μερικές φορές ίσα ίσα που άντεχε..

Μετά σαν την έβλεπε να γονατίζει .. να το κοιτάει με τα παιδικά της μάτια που μοιάζανε φουσκοθαλασσια.. σαν να την λυπόταν..σαν να θυμόταν πόσο την αγαπούσε, σαν να το 'πιανε φόβος, ημέρευε πάλι κ της χαμογελούσε για να τις δώσει αντοχές , να μην το αφήσει μονάχο του κ φύγει...

Ετσι τον κρατούσε μέσα της.. Σαν τραγουδάκι.. σαν μονοπάτι...σαν ανάγκη.. σαν γκρεμό...