Έβαλα επίτηδες τα καθημερινα μου ρούχα για να τους μπω στο ρουθούνι κ να τους δώσω την ευκαιρία ν αρχίσουν τις παρατηρήσεις για να γελάω.. Άβαφη τελείως διασκεδάζω βλέποντας την αποδοκιμασία τους και μπορώ κρυφά να περιφρονώ τα "καλά" τους ρούχα παίζοντας με την αμυδρή ελπίδα ότι κάποιος από αυτούς ίσως  υποψιαστεί για ποιόν λόγο πήγε στ αλήθεια αυτό το βράδυ στον ναό της θρησκείας του.

Στο τέταρτο που έμεινα, έριχνα λιωμένο κερί στο δάχτυλο μου.Η μυστική αίσθηση αυτή ταιριάζει με τα μωβ πυροτεχνήματα. Όπως εκείνο στάζει στα δάχτυλα μου, έτσι κι αυτά με βοηθούν να μην σκέφτομαι κ να παρατάω για λίγο τις σκέψεις μου που σκάνε παφ στον σκοτεινό ουρανό μου.

 Να ξεχνάω για λίγο και την γιορτινή σιχαμάρα που νιώθω για μένα και να κάνω πως την στρέφω στις κυράτσες που ασφυκτικά ισορροπούν πάνω στα ψηλά τους γοβάκια ανυπομονώντας να καταπιούν το κόκκινο ηττημένο τους αυγό.

Κατάφερα μετά να δίνω το χέρι μου από δω κ από κει κ να απαντάω μηχανικά στις γνώριμες ευχές . Ξυρισμένα μάγουλα που μύριζαν κολόνια κ παιδικά χείλη άγγιξαν το κρύο μου δέρμα, όλοι γελούσαν κ ας ένιωσα για μια στιγμή την μοναξιά τους να με τρυπάει ..δεν ξέρω αν ήταν δικιά μου αυτή η μοναξιά ή δικιά τους.. δεν με νοιάζει..

Την αγαπάω αυτήν την γνώριμη αίσθηση, ειδικά όταν την νιώθω ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους.. είναι δική μου.. την κουβαλάω όπως κουβαλάω το μικρό μου όνομα από τότε που με θυμάμαι, για να ξέρω ποια είμαι κ πως δεν τους ανήκω.

Ανακατεύτηκα με τους ανθρώπους κ περπάτησα δίπλα τους. 
Κανείς δεν είδε ότι περπατούσα πάνω σε μια φωτεινή γραμμή που φωσφόριζε κάτω από τα πόδια μου, κανείς δεν ήξερε τίποτα.. ούτε άκουσε κανείς την μουσική που έπαιζε στ αυτιά μου.. ούτε το κάψιμο στα δάχτυλα μου υποψιαστήκανε… δεν είχαν την παραμικρή ιδέα..

Έψαξα το φεγγάρι,δεν το βρήκα απόψε..

Μέτρησα τα βήματα μου κ μετά μπερδεύτηκα κ άρχισα να μετρώ πάλι τις σκέψεις μου..

Θα έβρισκα κάποιον τρόπο να ξημερωθώ αλητεύοντας ανάμεσα τους…

Ετσι κ αλλιώς, αν έχω κάτι είναι δύναμη..

Δεν με νοιάζει ρε..

Για δες.. θυμάμαι ακόμη τον κωδικό πρόσβασης σ αυτό το κλειδωμένο συρτάρι.. Μια φορά τον πληκτρολόγησα και δεν έκανα λάθος ούτε σ ένα γράμμα..και τους αριθμούς όλους τους θυμόμουν.. Λες όσο μεγαλώνω να βελτιώνεται η μνήμη μου? ίσως να γίνω μια σούπερ γιαγιά κάποτε που θα σπάει όλα τα ρεκόρ στην επαναφορά κωδικών ή στο ξεθάψιμο ανούσιων λεπτομερειών, όπως π.χ πως λέγεται εκείνο το τραγούδι που τόσο αγαπάς..να..κ που πάλι δεν θυμάμαι.
Δεν με νοιάζει από που ήρθες, με νοιάζει αυτό που είσαι.
Νύχτωσε και σε περιμένω στην πλατεία..
Δεν με νοιάζει που δεν ήρθες (ψέμματα)
Όταν θα με πλημυρίσουν οι λέξεις ίσως σου πω περισσότερα ... Ακόμη τις κρατάω για μένα..
Δεν με νοιάζει που κ πως θα κοιμηθείς απόψε..καληνύχτα όμως.